Pre-Winterbreak

De Campus is verlaten, alle Amerikanen zitten thuis en kunnen weer slapen in hun eigen bedje. Ik zit momenteel nog steeds in Plattsburgh: een restje internationale studenten en 30 cm sneeuw is het gezelschap wat ik heb. Dit zijn van die momenten waar je lang in je bed kan blijven liggen, kan leven op cereals en cup noodles, en dat je de achterstand die je weblog heeft opgelopen kan goed maken.

Er is behoorlijk veel gebeurd de laatste weken, ik zal beginnen waar ik vorige keer geëindigd was.

Eens per jaar geven de internationale studenten een voorstelling om de Amerikanen wat mee te geven van hun land. Denk aan dans, zang en muziek en toneel performances. Het noemen waard is een 'Martial Arts' scene van wat Japanners, of de vele dansen die afkomstig waren van de Caraïben. Het publiek was behoorlijk, ik schat ergens tussen de 500 en 1000 man. Aangezien 90% van de voorstellingen door Aziatische of Caraïbische studenten gedaan werd, was me gevraagd of ik voor de afwisseling ook wat wilde doen dat typisch Nederlands is. Ik heb 'het is een nacht' gespeeld op de piano, ik maakte enkele ernstige fouten met de akkoorden maar ik geloof dat het toch wel mooi bevonden werd.

(zoek de Nederlander)

We fast-forwarden naar het presidentiële gala waar ik het over had. Wat is het? Een diné, daarna dansen, en dat alles in fancy kledij en met een masker. Laurentine leek het leuk te gaan, en ik zeg natuurlijk ja voor elk excuus om mijn mooie pak aan te trekken. Veel van mijn vrienden waren er ook en het was erg interessant om mensen in een pak te zien die je normaalgesproken alleen in een trainingsbroek en een t-shirtje ziet lopen. Het voedsel was gewoon hetzelfde als wat in de dininghalls geserveerd werd maar dan met wat extra peterselie, maar de sfeer was ontzettend leuk. De zaal was prachtig aangekleed en het was leuk dat iedereen een net pakje en een masker droeg.(Mijn Nepalse Buurmannen)

De dag na het presiden het presidentiële gala begon de Thanksgiving break. Ik had een aantal opties: Op Campus blijven samen met nog wat internationale mensen, met mijn roommate mee naar huis (wiens ouders beiden zo'n 70 jaar oud zijn en praatziek), of naar mijn nichtje in Washington. Geen moeilijke keuze dus: Washington. Laura, een vriendin die ook bij ons op de verdieping woont, woont in Minnesota. Voor haar was terug naar huis voor thanksgiving dus geen optie (het is een rit van 35 uur had ik begrepen). Zij ging dus ook met mij mee naar mijn familie in Washington. Laura had een auto, en was wel bereid ons te brengen naar Washington, mooi meegenomen dus. Dit is een behoorlijk uitgebreid avontuur geweest dus daar zal ik (later) apart nog een stukje over schrijven in mijn blogje.

Na dit spectaculaire uitje heb ik me vooral bezig moeten houden met de finals week. Ik heb dit semester vrij weinig uitgevoerd. Uiteraard zorgde ik dat ik wist wat ik moest weten voor de tussentijdse toetsen, en de papers leverde ik netjes in, maar daar bleef het dan ongeveer wel bij. In de laatste week van het semester had je van alle klassen een grote toets, vaak cumulatief (dus stof van zowel het eerste als het tweede deel van het semester). De universiteit is heel lief voor me, maar ik heb het vermoeden dat ze dat alleen zijn als ik genoeg mijn best doe. Ik heb dus netjes geleerd voor alle toetsen en mijn laatste 'papers' ingeleverd. Het heeft ook wel wat, met een groep mensen van je klas in de studiezaal zitten, met een beker hot chocolate van Tim Hortons dan gezamelijk een 'study guide' maken terwijl je af en toe scheldt op de leraar dat het zo veel is. Gek genoeg heb ik me dus wel prima vermaakt de afgelopen weken, zelfs met de toetsen.

De examenweek was vorige week donderdag opgehouden. Voor mij was de winterbreak toen begonnen, en door dit idiote klimaat zal ik 5 weken vakantie hebben. Nadeel is dat afgelopen weekend de dininghalls sloten. Dat betekent dat ik nu voor mezelf voedsel moet regelen. Tot zo ver gaat het prima, ik leef voornamelijk op cereals, fruit en pringles. Voor het avondeten heb ik het geluk dat ik nog Chinese en Japanse vrienden heb die allen gek zijn op koken. De afgelopen dagen heb ik al dumpling mogen proberen (in een soort Pasta gewikkeld gehakt met bosui) en gisteren maakte Shohei Kip met rijst. Voor vanavond had ik aangeboden Boerenkool voor hen te maken, maar toen ze hoorden dat typisch Nederlanse voedsel bestond uit 'kale' (boerenkool) en 'mashed potatoes' door elkaar gemengd, wilden ze toch liever zelf koken. "At least our food, we can eat with chopsticks" zei iemand nog.
Morgen zullen mijn ouders en borertjes arriveren. Met hen zal ik (een deel van) mijn (6 weken lange) vakantie doorbrengen. Als het goed is zitten ze nu in het vliegtuig met als bestemming Montreal. Morgen haal ik hen op van het vliegtuig. Details volgen nog, het is laat hier, ik kruip mijn bed in.

Herzien filmpje

Eerder had ik al een filmpje uitgegeven met een Campus Tour, waar ik een videorondleiding gaf van de omgeving. Iemand van Het Fulbright center had het filmpje gezien en vroeg of het eventueel gebruikt kon worden voor de voorlichtingen of bijeenkomsten voor de nieuwe CSP'ers. Voor deze gelegenheid had ik nog de puntjes op de spreekwoordelijke i gezet.

Eerder kreeg ik het commentaar op het filmpje dat de tekst moeilijk leesbaar zou zijn en wisselden van lettertype, dit is nu gefixt. Zelf heb ik ook nog wat geknipt en geplakt met de beelden die ik gebruikt had, wat nieuwe scenes toegevoegd (nu is ook de eetzaal te zien) en het commentaar aangepast. Voor ieder die het interessant vindt is hier de herziene versie.

Houd de weblog in de gaten. Binnenkort komt er weer een lading mooie verhalen aan. Maar eerst moet ik zien dat ik de examenweek overleef.



Uiteraard heb ik ook een Youtubeversie klaarliggen.

Vrije middag..

Ik heb een vrije middag. Door het gure weer, -5 ° met harde wind- komen de meeste studenten alleen nog maar hun 'dorm' uit voor voedsel. Om te voorkomen dat ik me ga vervelen neem ik nu maar even de tijd om jullie op de hoogte te brengen wat er gebeurd is in mijn leventje.

Ik heb jullie niets verteld over Halloween, dat is zonde, want Halloween is hier echt een groot gebeuren. Al aan het begin van Oktober lagen de winkels vol met costuums en andere idioterieën. Welk kostuum je zou dragen en naar welk feest je zou gaan was dan ook een veelgebruikt gespreksonderwerp. Ik begreep al snel dat ik er ook niet onderuit kwam. Ik kon echter geen fatsoenlijk kostuum vinden (binnen mijn budget), vandaar dat ik maar een beetje geimproviseerd heb met een Toga en een bloederig gezicht.

Hier foto's van het resultaat, nog zonder toga.

Het is echter een grote misvatting dat Halloweenkostuums eng moeten zijn. Jongens moeten grappige of overwegend enge kostuums hebben, en meiden worden geacht er 'cute' of (Ik citeer:) 'slutty' uit te zien, dat houd in: zo min mogelijk. De feestjes waren leuk. Dat waren ongeveer de hoogtepunten van Halloween..

Zeker het noemen waard is de trip naar Montreal van afgelopen weekend. Ik weet dat ik erg veel vertel over de uitstapjes die ik maak, als ik zo door blijf gaan dan hernoem ik mijn weblog: www.tim's-trips-inthestates.com. Anyways, met wat mensen van Moffitt (het gebouw waar ik in leef) zijn we naar Montreal gegaan, geheel impulsief. Deze dag hoorde ik ook dat Jetje, een van onze honden, binnenkort een spuitje zou krijgen om in te slapen, Montreal was dus een welkome afleiding. Erg praktisch was dat Laura in bezit van een auto is, waardoor we dus niet 2 uur lang in een bus hoefden te zitten.

v.l.n.r. Laura, Shohei, Justin, Rianne

Uiteraard konden we de meiden niet weigeren te shoppen, dat is dan ook wat we het resterende deel van de middag gedaan hadden. Montreal is een mooie stad die een beetje Europees aandoet. Omdat iedereen daar Frans spreekt had ik ook echt het idee dat we op vakantie waren, al was het dan maar voor een dagje. De architectuur was erg mooi, veel hoge gebouwen waar duidelijk ook gedacht was aan een leuke vormgeving, in plaats van alleen efficiëntie. Zeker het oude gedeelte van Montreal is zeker de moeite waard om te bezoeken.

De Canadese variant van Starbucks is 'Tim Hortons'. hihi, ik heet ook Tim!

In het oude gedeelte van Montreal hebben we een steak-restaurant opgezocht, we hadden wel behoefte aan 'echt' vlees. Het was een gezellig restaurant waar je zelf je wijn moest meenemen (Eindelijk weer legaal alcohol kunnen drinken!). De steaks waren uitstekend. Maar wat de maaltijd helemaal bijzonder maakte is dat de ober aanbood Maynaise te serveren bij de maaltijd. Dit was de eerste keer in 3 maanden dat ik dat gehoord had, en tot dan toe werd ik door iedereen voor gek uitgemaakt dat ik Mayonaise bij friet of vlees at.
Na het diner hebben we nog door het oude gedeelte van Montreal rondgewandeld. Het was ontzettend mooi, zeker bij nacht. De oudere gebouwen waren spectaculair en ik had echt het gevoel dat ik weer in Europa was. Ergens is het natuurlijk vreemd dat het zo verschillend aanvoelt, westerse landen zouden immers behoorlijk overeen moeten komen. Wie weet had ik dit gevoel omdat mensen een andere taal dan Engels spraken, misschien omdat me weer eens Mayonaise aangeboden werd, ik weet het niet. Het beviel me in ieder geval wel. Na de wandeling hebben we een bar opgezocht om (legaal) nog een biertje te drinken.
's Avonds zochten we een Nightclub op. Op aanraden van een aantal Canadezen kwamen we terecht bij een behoorlijk luxe club, ik ben de naam even vergeten. Normaal was alleen de entree al 10 dollar, maar, wat bleek, er werden opnames gemaakt voor MTV daar, en ze dachten dat wij bij de MTV groep hoorden, waardoor we gratis naar binnen kwamen. Wat MTV daar deed is me niet helemaal duidelijk, er was een halfdronken kerel die continu gefilmd werd, ik betwijfel of ik op tv kom, aangezien alleen de figuren die met hem dansten opgenomen werden. De nightclub zelf was behoorlijk duur. Om maar een voorbeeld te geven: een fles smirnoff was 150 dollar, dat was dus net even te veel. Ook moest ik alsnog 3 (Canadian) dollar neerleggen om mijn trui op te hangen, capuchontruien waren namelijk niet toegestaan door de dresscode. De club zelf was wel heel mooi, erg druk, goede dj, mooie lichteffecten.
Na de Nightclub begonnen we wel redelijk moe te worden. Dus onze bob, Laura, bracht ons weer terug naar de SUNY.

Dat was wel ongeveer het Canada-avontuur. Binnenkort zal ik vertellen over 'Nite of the Nations'. Nu moet ik omkleden, want ik ga zo naar de 'Presidential Gala' te gaan, wat ongeveer neerkomt op een gemaskerd bal.

Tim

Vervolg Washington trip

Dan nu eindelijk de ontknoping van mijn Washington avontuur, excuses voor de vertraging. Vorige keer wachtte er een hoop werk op me. De drukke periode is nu wel voorbij, en alles is prima gegaan. Voor de Spaans test kreeg ik een 81 (Niet gek als je je realiseert dat ik een dag van te voren pas begon met leren), een A voor mijn persuasive speech van Public Speaking, en mijn Essay over Intelligent Design was 'my best work so far'. FRX class heb ik vandaag de laatste speech voor gegeven, en mijn grade is een B+ of hoger geworden. Het gaat dus prima op school. Goed, genoeg opgeschept nu, we gaan terug naar het Washingtonverhaal:

Om nog even de dinsdagavond af te maken: Na mijn middag American Football ben ik met wat vrienden een goed restaurant op gaan zoeken. Door het dure voedsel in de omgeving van het restaurant waren we gelimiteerd tot de Mc Donalds, aangezien we wel weer behoeft hadden aan 'echt voedsel' zijn we chinatown in gegaan om daar een goed restaurant te bezoeken. We kwamen terecht bij een luxe restaurant in de stijl van de 50's. Ik dacht steak besteld te hebben maar het bleek een stoofschotel te zijn. Niettemin was het erg lekker, en het was prettig weer eens een 'hete' maaltijd te hebben. Het klinkt gek, maar dat is iets dat ik soms toch wel mis. De kans is immers klein dat je echt vers voedsel binnen krijgt bij een lopend buffet. Goed, deze frustraties even terzijde. We hadden in dit restaurant een goede maaltijd en het was gezellig.
Maandag 13 October, 2008
Maandag was onze laatste dag in Washington, en tevens het hoogtepunt. 's Ochtends ben ik met Laurentine (mijn landgenoot) en Nadia (Het Indiase meisje, links in de foto hierboven) naar Georgetown geweest. Het leuke van Georgetown, is dat het ook echt een dorpje is vlak bij het centrum van Washington D.C.. De huisjes zijn er klein, en felle kleuren en soms zelfs gemaakt van hout. Het was enorm leuk om te zien en ik geloof dat Laurentine haar toekomstige huis al uitgezocht heeft.
We waren op loopafstand van Georgetown University. Dit is een van de meest exclusieve en dure universiteiten die bekend staat om de presidenten en Supreme court judges die het aflevert. Dat klonk natuurlijk wel heel indrukwekkend, dus leek het ons wel een bezoekje waard.
Wat we zagen was behoorlijk indrukwekkend. Enorme gebouwen, die meer weghadden van een kasteel dan van een Universiteit. Tussen de gebouwen in was een behoorlijk parkje aangelegd. Opeens leek ons prachtige Hawkins gebouw niet zo heel indrukwekkend meer. Ook de cantine's waren buitengewoon luxe. Mooie lounges, vele verschillende eetgelegenheden, en overal waar ruimte over was werd een Apple computer gedrukt. Stiekem maakte ons dat wel een beetje jaloers. Maar toen ik de tuition fee's nazocht op het internet vond ik het opeens niet zo erg meer dat ik op de SUNY Plattsburgh zit.
Na onze Georgetown-ervaring liepen we naar het station om daar te lunchen en een metro richting Pien, mijn nichtje, te zoeken. Het was een grote hal, volledig gerenoveerd en afgelegd met marmer. Erg indrukwekkend. Hier hebben we lekker geluncht, en een cadeautje gekocht voor Pien: bonbons van een schijnbaar beroemde chocolatier. Leuk detail was dat de verkoper continu zeurde en geen chocola lustte.
We gingen met de metro naar Branch Avenue. Daar werden we opgehaald door Pien. Een kleine 15 minuten later arriveerden we bij een schattig afgelegen huisje, ergens in de bossen van maryland, met een enorme tuin, vol met speelgoed. We werden opgewacht door Peter (de oudste van de drie) met zijn plastic lightsaber. Ook ontmoette ik hier 'Timmy', de man van Pien. Al snel werden we om de nek gesprongen door Lucas, die zich nog heel goed kon herinneren dat we met kerst bij oma met een ballon gespeeld hadden (Al moet ik eerlijk bekennen dat hij -geloof ik- me verwarde met mijn jongere broertje, Sjoerd, die toen een avond met de kids en ballonnen in de weer is geweest). Owen, de jongste, was wat verlegener, maar ook die kwam na een tijdje wel los. Omdat Pien en 'Timmy' de kinderen zo los laten, zijn het super actieve en enorm leuke kinderen geworden.
De middag hebben we wat bijgekletst en met de kinderen gespeeld. Een leuk voorbeeld van een spelletje is 'please'. Het gaat als volgt: klik op het knopje, de flitser klapt dan omhoog, als je vervolgens 'please' zegt dan geeft de flitser een flits. Dit spelletje werd grandioos bevonden, ik heb dan ook tientallen foto's van alleen een kin door dit 'spelletje'.

Nadia wilde nog een museum zien. 'Timmy' Besloot Nadia weg te brengen. Daarna zou hij ons wat spectaculaire, slechte wijken laten zien (Tim is een agent), en daarna zouden we een stop maken om wat vlees in te slaan voor de barbecue. Het was indrukwekkend te zien hoe slecht sommige wijken er aan toe waren. Ik weet de precieze cijfers niet meer, maar ik weet nog dat Tim vertelde dat het merendeel van de vaders uit die wijken in de gevangenis zat en dat het voorkwam dat soms enkele tientallen moorden gepleegd werden in dit gebied in slechts een maand. Hier had Tim vele jaren gewerkt als politie, en had hier zelfs collega's doodgeschoten zien worden. Deze spectaculaire trip werd afgesloten met de 'meest gevaarlijke hoek van de Verenigde Staten', aldus het tijdschrift newsweek. Ik voelde me er ook niet bepaald veilig, en durfde zelfs niet mijn camera te voorschijn te halen.
Op de terugweg gingen we dus vlees halen voor de barbecue. Geheel in Amerikaanse stijl haalden we enorme lappen vlees. De beste maaltijd die ik in tijden had gehad, eindelijk weer écht vlees. Tegen de planning in hebben we de avond er ook doorgebracht.
De volgende ochtend om 8 uur de bus in, na een ontbijt bij -jawel- McDonalds. Na een twaalf uur lange reis zat het Washington avontuur er op.

Binnenkort volgen recentere verhalen en een video.

Washington trip

Dan nu eindelijk het verslag van de reis naar Washington. Mijn excuses dat het zo lang op zich heeft laten wachten, de afgelopen weken kwam het er niet van. Het vreemde is dat het voelt alsof we de reis vorig weekend gemaakt hebben.

Dat terzijde.

Soms organiseert de school een leuk (gesubsidieerd) reisje. Dit kan pompoenplukken zijn, een dagje Six Flags, enzovoorts. Maar soms zitten er ook ambitieuzere uitjes bij, zoals een trip naar de 'Capital city' tijdens Columbus weekend. 4 Dagen Washington met verblijf in hotel, voor de bescheiden prijs van $150 dollar. Dit konden wij natuurlijk niet weerstaan.

Vrijdag 10 Oktober, 2008
Na een 11 uur lange busreis kwamen we aan in Washington, de reis leek echter langer te duren door de vele slechte films die we gezien hebben. We verbleven in het 'Skyline Capitol' hotel. Een prima plek op loopafstand van de Metro en met uitzicht op 'the capitol'. Ik deelde een kamer met Francisco (een gezette Mexicaan), Rob (een ras-patriot uit Buffalo) en Laurentine (Mijn landgenoot). We waren met een grote groep vrienden, ongeveer de helft van de bus werd erdoor gevuld. Het was een leuke blend van internationals en wat Amerikanen.

Het was een uurtje of 8 dus wij begonnen een zoektocht naar een plek waar we onze buikjes konden vullen. Op honderd meter afstand van het Hotel was een McDonalds. Omdat we meer behoefte hadden aan 'echt' voedsel zijn we eerst gaan zoeken naar een restaurant. Na een half uur de verkeerde kant op te lopen kwamen we in een achterwijk terecht. De zoektocht naar een restaurant liep uit tot niets en uiteindelijk zijn we alsnog uitgekomen bij de McDonalds. Deze avond hebben we voornamelijk de omgeving verkend.

Zaterdag 11 Oktober
Na een prima nachtje slapen begon het echte werk. Hier een foto-rondleiding van wat ik gedaan heb:Het mooie van Washington, is dat alle grote monumenten vlak bij elkaar geplaatst zijn. Voor de eerste dag hadden we de ambitie het hele rijtje af te gaan. Met de Shuttle van het hotel werden we gedropt bij het Washington Monument. Helaas was het gesloten voor bezoekers dus we konden er niet in.

Vanaf het Washingtonmonument kun je de 'World War II memorial' al zien. Dit is misschien wel een van de meest indrukwekkende monumenten die ik ooit gezien heb. Het is een plein, met in het midden fontein. Het geheel is omringd met zuilen, waarbij elke zuil een staat representeert. Aan weerszijden is een 'pacific arch', en achterin een muur met een gouden ster voor elke 100 soldaten die zijn omgekomen tijdens de Tweede Wereldoorlog, in totaal zijn het zo'n 4.000 sterren. Het geheel was erg indrukwekkend.

In het zelfde park was ook het Lincoln monument. Dé plek waar M.L. King ooit zijn beroemde speech gaf. Vooral de amerikanen waren zichtbaar onder de indruk.
Next on the program was het 'Vietnam war monument'. Dit was een lange glanzende muur met alle namen van de slachtoffers. De muur is zo'n 75 meter lang en heeft bijna 60.000 namen. Het was wel indrukwekkend, het feit dat er geen beginnen aan is om alle namen te bekijken maakte me duidelijk hoe enorm groot het verlies was.
Tenslotte was aan de andere zijde van het Lincoln monument nog een memorial voor de 'Korean war'.
We hadden voor voorlopig wel weer genoeg monumenten gezien. Vandaar dat we maar eens langs het witte huis gingen om te kijken of we (toen nog) Bush gedag konden zeggen. We konden echter alleen de achterkant van het Witte huis zien, de voorkant was volledig afgezet. We vermoeden dat George daar een nudisten-feestje hield of iets dergelijks.
Na een snelle lunch verdeelde de groep zich. Ik weet niet zeker wat de anderen deden, maar ik vermoed shoppen. Alex (Amerikaan), Shane (een Brit), Eri (Japans meisje) en ik gingen naar het Natural science museum, waar een 3d film over vreemde vissen op een scherm van 30 bij 20 meter.

De avond gingen we uit. Althans, dat probeerden we. Het bleek onmogelijk een club binnen te komen met 'minderjarigen', in dit geval dus alles onder de 21. We hebben zo'n 2 uur doelloos door Chinatown gelopen. Ons uitgaansavontuur eindigde bij de afhaal chinees.

Zondag 12 Oktober
Zondag ben ik samen met Rob, Francisco(Mexicaan) en Bridey(Australiër) de stad in geweest. we hebben nog wat musea bezocht. Waaronder het luchtvaartsmuseum. Daar waren ook flightsimulatoren. Het was Rob en mij de 8 dollar wel waard om het eens te proberen. Een hele cabine was er voor ingericht, je kon over de kop en de cabine bewoog mee met hoe je stuurde. Ik was piloot, hij mocht schieten op vliegtuigen. Ik bleek weinig talent voor vliegen te hebben. We hingen namelijk vooral op de kop, maar ook dat was de 8 dollar zeker waard.
Die middag werd Bridey ziek, dus we zijn met haar rond een uur of 3 naar het hotel gegaan. Daar mocht ik meedraaien met de typisch Amerikaanse zondagmiddag: American Football kijken! Eigenlijk begreep ik er heel weinig van, het kwam er op neer dat ik moest juigen als Team A de bal ving, en boos moest kijken als Team B de bal kreeg. Juigen mocht eventueel ook als team B de bal liet vallen. Tot zo ver American Football voor beginners.

----vervolg van dit verhaal wordt aan gewerkt. Nu wacht een Spaans examen en nog een werkstuk op me.