Vervolg Washington trip

Dan nu eindelijk de ontknoping van mijn Washington avontuur, excuses voor de vertraging. Vorige keer wachtte er een hoop werk op me. De drukke periode is nu wel voorbij, en alles is prima gegaan. Voor de Spaans test kreeg ik een 81 (Niet gek als je je realiseert dat ik een dag van te voren pas begon met leren), een A voor mijn persuasive speech van Public Speaking, en mijn Essay over Intelligent Design was 'my best work so far'. FRX class heb ik vandaag de laatste speech voor gegeven, en mijn grade is een B+ of hoger geworden. Het gaat dus prima op school. Goed, genoeg opgeschept nu, we gaan terug naar het Washingtonverhaal:

Om nog even de dinsdagavond af te maken: Na mijn middag American Football ben ik met wat vrienden een goed restaurant op gaan zoeken. Door het dure voedsel in de omgeving van het restaurant waren we gelimiteerd tot de Mc Donalds, aangezien we wel weer behoeft hadden aan 'echt voedsel' zijn we chinatown in gegaan om daar een goed restaurant te bezoeken. We kwamen terecht bij een luxe restaurant in de stijl van de 50's. Ik dacht steak besteld te hebben maar het bleek een stoofschotel te zijn. Niettemin was het erg lekker, en het was prettig weer eens een 'hete' maaltijd te hebben. Het klinkt gek, maar dat is iets dat ik soms toch wel mis. De kans is immers klein dat je echt vers voedsel binnen krijgt bij een lopend buffet. Goed, deze frustraties even terzijde. We hadden in dit restaurant een goede maaltijd en het was gezellig.
Maandag 13 October, 2008
Maandag was onze laatste dag in Washington, en tevens het hoogtepunt. 's Ochtends ben ik met Laurentine (mijn landgenoot) en Nadia (Het Indiase meisje, links in de foto hierboven) naar Georgetown geweest. Het leuke van Georgetown, is dat het ook echt een dorpje is vlak bij het centrum van Washington D.C.. De huisjes zijn er klein, en felle kleuren en soms zelfs gemaakt van hout. Het was enorm leuk om te zien en ik geloof dat Laurentine haar toekomstige huis al uitgezocht heeft.
We waren op loopafstand van Georgetown University. Dit is een van de meest exclusieve en dure universiteiten die bekend staat om de presidenten en Supreme court judges die het aflevert. Dat klonk natuurlijk wel heel indrukwekkend, dus leek het ons wel een bezoekje waard.
Wat we zagen was behoorlijk indrukwekkend. Enorme gebouwen, die meer weghadden van een kasteel dan van een Universiteit. Tussen de gebouwen in was een behoorlijk parkje aangelegd. Opeens leek ons prachtige Hawkins gebouw niet zo heel indrukwekkend meer. Ook de cantine's waren buitengewoon luxe. Mooie lounges, vele verschillende eetgelegenheden, en overal waar ruimte over was werd een Apple computer gedrukt. Stiekem maakte ons dat wel een beetje jaloers. Maar toen ik de tuition fee's nazocht op het internet vond ik het opeens niet zo erg meer dat ik op de SUNY Plattsburgh zit.
Na onze Georgetown-ervaring liepen we naar het station om daar te lunchen en een metro richting Pien, mijn nichtje, te zoeken. Het was een grote hal, volledig gerenoveerd en afgelegd met marmer. Erg indrukwekkend. Hier hebben we lekker geluncht, en een cadeautje gekocht voor Pien: bonbons van een schijnbaar beroemde chocolatier. Leuk detail was dat de verkoper continu zeurde en geen chocola lustte.
We gingen met de metro naar Branch Avenue. Daar werden we opgehaald door Pien. Een kleine 15 minuten later arriveerden we bij een schattig afgelegen huisje, ergens in de bossen van maryland, met een enorme tuin, vol met speelgoed. We werden opgewacht door Peter (de oudste van de drie) met zijn plastic lightsaber. Ook ontmoette ik hier 'Timmy', de man van Pien. Al snel werden we om de nek gesprongen door Lucas, die zich nog heel goed kon herinneren dat we met kerst bij oma met een ballon gespeeld hadden (Al moet ik eerlijk bekennen dat hij -geloof ik- me verwarde met mijn jongere broertje, Sjoerd, die toen een avond met de kids en ballonnen in de weer is geweest). Owen, de jongste, was wat verlegener, maar ook die kwam na een tijdje wel los. Omdat Pien en 'Timmy' de kinderen zo los laten, zijn het super actieve en enorm leuke kinderen geworden.
De middag hebben we wat bijgekletst en met de kinderen gespeeld. Een leuk voorbeeld van een spelletje is 'please'. Het gaat als volgt: klik op het knopje, de flitser klapt dan omhoog, als je vervolgens 'please' zegt dan geeft de flitser een flits. Dit spelletje werd grandioos bevonden, ik heb dan ook tientallen foto's van alleen een kin door dit 'spelletje'.

Nadia wilde nog een museum zien. 'Timmy' Besloot Nadia weg te brengen. Daarna zou hij ons wat spectaculaire, slechte wijken laten zien (Tim is een agent), en daarna zouden we een stop maken om wat vlees in te slaan voor de barbecue. Het was indrukwekkend te zien hoe slecht sommige wijken er aan toe waren. Ik weet de precieze cijfers niet meer, maar ik weet nog dat Tim vertelde dat het merendeel van de vaders uit die wijken in de gevangenis zat en dat het voorkwam dat soms enkele tientallen moorden gepleegd werden in dit gebied in slechts een maand. Hier had Tim vele jaren gewerkt als politie, en had hier zelfs collega's doodgeschoten zien worden. Deze spectaculaire trip werd afgesloten met de 'meest gevaarlijke hoek van de Verenigde Staten', aldus het tijdschrift newsweek. Ik voelde me er ook niet bepaald veilig, en durfde zelfs niet mijn camera te voorschijn te halen.
Op de terugweg gingen we dus vlees halen voor de barbecue. Geheel in Amerikaanse stijl haalden we enorme lappen vlees. De beste maaltijd die ik in tijden had gehad, eindelijk weer écht vlees. Tegen de planning in hebben we de avond er ook doorgebracht.
De volgende ochtend om 8 uur de bus in, na een ontbijt bij -jawel- McDonalds. Na een twaalf uur lange reis zat het Washington avontuur er op.

Binnenkort volgen recentere verhalen en een video.