Het campusleven begint

Goed, we zijn compleet nu. Alle leerlingen zijn er en je kan opnieuw beginnen met namen leren. De lessen gaan ook van start en de dagen gaan al meer lijken op schooldagen.
Over de vakken die ik doe, ik had me aanvankelijk opgegeven voor:

• U.S. National politics (leek me interessant, zeker nu met de elections)
  
• Photography II,
  
• Spanish,
  
• History post-civil war
  
• English
  

Dat dan gecombineerd met misschien Martial Arts classes.

Uiteindelijk heb ik mijn rooster behoorlijk veranderd. Het ziet er nu als volgt uit:

• Intro to Law
• Public speaking
• Spanish
• History: post-civil war
• English

Hiernaast ga ik naar fitnesscentrum en zwem ik. Ik ga ook proberen elke vrijdagmiddag (ik ben dan om 12 uur vrij) te gaan zeilen.

Klinkt goed he?

Sporten is behoorlijk belangrijk. Eerder noemde ik al de beruchte 'Freshmen fifteen'. De FF is hier een begrip. Het schijnt dat je door het voedsel in je eerste semester '15 pounds' aankomt. Ik weet nog dat op een avond bij mijn vrienden in Nederland iemand het grapje maakte dat ik dan als dikke Amerikaan terug zou komen met een tattoo van Bush op mijn kont. Ik ben vastbesloten dat niet te laten gebeuren, dus ik sport veel hier. Het cliche over dikke mensen in Amerika is waar. Als mensen hier dik zijn, zijn ze vaak extreem dik. Genoeg motivatie dus om te blijven bewegen.
Leuk detail voor Frank: Ik ben gevraagd om langs te komen bij het Rugbyteam, ik ben een van de grootste (en breedste) leerlingen die hier rondloopt (hehe, Amerikanen zijn klein). Kwam er opeens een semi-breed mannetje op me af die vroeg of ik Rugby speelde, en hij zei dat ze nog een 'blocker' nodig hadden oid. Misschien dat ik wel langs ga om te kijken, het heeft wel wat om geexcuseerd Amerikaantjes omver te mogen lopen.

Nog even over de classes:
Ik zal voor de aardigheid een korte beschrijving geven van de classes die ik volg:

• Intro to Law: Lastig vak, er wordt voornamelijk uitgegaan van het (vreemde) Amerikaanse bestuurssysteem en het heeft de zware nadruk op hoe een (Amerikaanse) rechter tot zijn uitspraak komt. Toch is het wel interessant. De leraar is een Japanner, en spreekt beroerd Engels. Toch komt het wel goed, en ik vind het stiekem wel een leuk vak.
• Public speaking: Geweldig! Ontzettend goede leraar die vanaf de eerste les al alles uit de leerlingen wist te krijgen. We leren presenteertechnieken, en hoe je een goede speech in elkaar zet. Ook wordt er bij dit vak een stuk zelfvertrouwen opgebouwd, al zat dat wel goed. Ik vind het leuk om te doen. We moesten vrijwel direct een presentatie doen en die ging uitstekend. Ik hoop/verwacht hier leuke cijfers voor te gaan halen.
• Spaans: Leuke taal om te kunnen. De professor is alleen lastig, hij geeft enorm veel huiswerk op en als hij 'Engels' spreekt lijkt het alsnog meer op spaans. Toch komt het wel goed, tot zo ver vind ik het niet zo lastig.
• History: Ook lastig voor buitenlandse studenten. Ze gaan uit van een flink stuk kennis dat je al moet hebben. Ik ga wel een weekend gebruiken om me helemaal in te lezen. Het komt wel goed, en we hebben een handig boek dat me uit de brand helpt als dat nodig is. Prima professor.
  
• Engels: hehe, de professor heeft een behoorlijk tekort aan zelfvertrouwen. Hij verontschuldigt zich om de 3 woorden en roept continu dat hij nog maar net begonnen is. Hij durft zijn leerlingen niet recht in de ogen aan te kijken en heeft zo'n vreemd lachje dat hij gebruikt als hij onzeker is over wat hij zegt (hij 'lacht' dus veel) dit lachje wordt steeds halverwege onderbroken omdat hij ziet dat de klas geen hoogte van hem heeft, hij valt dan even stil en loopt een rondje door de klas. Zeer vermakelijk te zien, hij is een soort karikatuur van zichzelf. Over de klas: ik zit tussen de native speakers, dat vind ik wel positief aangezien sommige internationale studenten tussen de aziaten gezet worden en bijna vanaf de basis moeten beginnen.
  

Goed, ik ga nu naar de muziekwinkel. Ik heb van mijn oma voor mijn slagen een leuke bonus gekregen, daar ga ik nu een gitaar van halen. Ik hoop aan het eind van dit jaar ook de akkoestische gitaar te kunnen spelen.

Tim

Tijd vliegt

Ik zit hier ondertussen 10 dagen. Toch heb ik het idee alsof ik al zeker een maand in 'the states' zit. Steeds meer begint dit verhaal zichzelf in te vullen en lijkt alles anzelfsprekender. Ik maak nu een flinke sprong in de tijd, aangezien mijn laatste blog (op de foto's na dan) nog de dinsdag beschreef van een week geleden. Zo hebben jullie gemist dat ik een groot bingo-talent blijk te bezitten (en daarmee de hoofdprijs -het felbegeerde SUNY Platsburgh notebook!!!!- won) en nog wat dagelijkse uitstapjes. Ook moest ik in de tussentijd getest (lees: geprikt) worden voor Tubercolose, dan spuiten ze iets geks onder je huid wat dan een klein bobbeltje wordt, en als het er na 2 dagen nog zit dan heb je reden tot paniek en wordt je waarschijnlijk geisoleerd van de campus tot je gevaccineerd oid bent.. Het bleek mee te vallen want het bultje was na anderhalve dag al verdwenen. Tot zo ver de korte samenvatting van het verloop van de introductieweek.
Noemenswaardig is nog het arriveren van de Amerikanen. Ze werden verwacht rond een uur of 11, maar 's ochtends om 8 uur stond al de hele 'broadway' vol met Auto's, koffers, koelkasten, tv's, en zo nog wat. Het was krankzinnig te zien hoe snel een mensenmassa zich kan verplaatsen naar een campus. Zo'n 1000 Freshmen met ouders, broertjes, zusjes en eventueel vrienden waren naar de campus gekomen om hun zoon/dochter/vriend(in)/broer/zus af te zetten, en dan had je ook nog de terugkerende Sophomors, Juniors en Seniors met al hun spullen. Overal was drukte, nieuwe mensen, en lawaai. Ik was blij me al gesettled te hebben en was zo verstandig om onder het genot van een kop (Amerikaanse =/) koffie toe te kijken wat er gebeurde. Het was een vreemd aanzien, zeker omdat je de week ervoor de hele campus 'voor jezelf had' met nog ruwweg honderd andere internationale studenten. Je kende alle namen en opeens was dat groepje verdwenen in een golf van nieuwe mensen.
Mijn roommate had nog niets van zich laten horen, ik had hem een email gestuurd maar die bleef onbeantwoord. Ik had geen flauw idee wat ik kon verwachte van mijn kamergenoot, ik wist alleen dat hij Daniel heette. Toen ik na een ochtendje doelloos rondwandelen met wat andere studenten terug kwam op mijn kamer stond er nog steeds geen koffer. Pas 's avonds zag ik de koffers staan. Ik was blij te zien dat hij bestond, dat was in ieder geval een begin. Ik liet op mijn net-gewonnen-Plattsburgh-notebook een berichtje achter: 'Hi Daniel! Nice to meet you =D'. Want ik stond op het punt van vertrekken en moest toch een manier verzinnen om hem te laten weten dat ik er ook leefde, en ik een vriendelijk persoon was =P. Hij had een aantal vreemde dingen meegenomen, zo was er een knuffelbeer met een soort build-in eierwekker, ontzetten lelijke lampen met een weelderige glas en loodbol erin verwerkt. Vele schoonmaak apparaten en een enorm notitiebord met woordmagneetjes erop. Ik liet het even voor wat het was want ik stond op het punt van vertrekken.
Namelijk naar de Tabu, want een discotheek in Plattsburgh is. Ook voor minderjarigen maar nog wel voor 18+, ik denk dat mijn lengte voldoende reden voor hen was om het maandje dat ik tekort schiet (ik ben nu nog 17) voor lief te nemen. De tent was behoorlijk leeg, en dat bleef het ook. We kregen een uitgebreid stempelwerk op onze handen om te voorkomen dat wij in aanraking kwamen met alcohol en als bewijs dat we entree betaald hadden. De avond zette zich voort met beroerde muziek en een cola-dieet. Toch heb ik me prima vermaakt, want het was leuk weer even alleen met een groep internationale studenten te zijn. Rond een uur of half 2 hadden we het wel gezien, er was namelijk totaal geen progressie in muziek niveau en het was nog steeds redelijk leeg. we hadden besloten de avond nog maar even door te zetten in de lounge hall van Moffitt (waar ik woon =D). Toen we daar aankwamen was het meest linkse raam op 5 hoog (sixth floor) een licht brandende! Dat was mijn kamer, ik was blij dat te zien. Anders zou ik de ontmoeting met Daniel tot de volgende ochtend uit moeten stellen. Daar hou ik niet van, over het algemeen stel ik me liever eerst voor, voordat ik een nacht op dezelfde kamer doorbreng met de persoon. Ik dus snel naar mijn kamer om eens te zien wie de Daniel nou was.
Daniel bleek net zijn ouders uitgezwaaid te hebben, en nog wakker te zijn (het was ondertussen 2 uur) omdat hij zijn koffers uit te pakken. Daniel doet een double Major, namelijk in Geschiedenis en Filosofie. Theater, pianospelen en ultimate frisbee waren enkele hobbies. Ook verzamelt hij behoorlijk obsessief dvd's, die hij ook meegenomen had. Daniel praat een beetje als een filosoof: enorm langzaam en binnensmonds, en gebruikt minimaal 3x per zin het woord 'actually' of 'probably' wat dan weer aansluit op zijn gewoonte om alles vlak te nuanceren. Hij heeft de gewoonte om overal (flink) de tijd voor te nemen en verhalen zo uitgebreid te vertellen dat hij vaak zelf ook de draad kwijt raakt.
Toch ben ik zeker niet ontevreden met mijn roommate, het is een vriendelijke kerel die zijn best doet aardig te zijn. Dat het hem letterlijk een half uur kost om wat posters voor de kamer uit te zoeken neem ik dan wel voor lief. Die avond hadden we nog even gekletst en bij wat internationale studenten rondgehangen en daarna maar wezen slapen.
De volgende dag was een festival voor de Freshmen verzorgd. Overal waren apparaten opgeblazen die je bij Nederland alleen in televisieshows ziet (sommigen ook te zien op foto's). Over de hele dag verspreid waren vele activiteiten. Er waren caberatiers, gastsprekers, films, barbecues en zo nog wat. De caberatier was niet bepaald grappig aangezien die gedurende drie kwartier weinig anders heeft geroepen dan: 'You aint foolin' me, fuckah!'. Vreemdgenoeg konden de meeste Amerikanen dit melodrama wel waarderen, Amerikaanse humor dan zeker. Zelf heb ik die dag voornamelijk met wat vrienden over de campus gelopen en alle toestellen geprobeerd. Zo was er een soort 1 vs 1 Rugby apparaat waar 2 mensen met de rugby in tegenovergestelde richting moesten lopen, of een waterslide die blijkbaar ook prima te doen was met een spijkerbroek aan (ik had geen zin in teruglopen en omkleden, daarbij hebben ze hier wel een fatsoenlijk klimaat waardoor het niet eens koud was). Het telekidsapparaat (ik noem het zo omdat het vergelijkbaar was met zo'n opblaasgevaarte van dat programma) was nogal pijnlijk, het laatste gedeelte was namelijk een glijbaan, waar ik wel -maar een deel van mijn huid niet- naar beneden gleed. nogsteeds ligt mijn hand en voet er van open =(.

Dit lijkt me een spectaculair einde om mijn blogverhaal mee af te sluiten. Volgende keer zal ik wat vertellen over de classes die ik volg, en de beruchte freshmen fifteen.

Tim

Foto's:

De eerste foto's

Er waren wat problemen met het leveren van mijn laptop, na 5 dagen wachten had Dell besloten toch mijn creditcard (lees, die van mijn ouders) niet te accepteren en had de order gecanceled. Ik moest contact opnemen met het service center, die me 40 minuten lang aan de lijn hebben gehouden, en exact 8 keer heeft doorverbonden. Nadat de dame de hele bestelling met me had doorgenomen (ze stond er op alle 30 onderdelen nog maals te benoemen om de aankoop de verifieren) was het dan wel oke, alleen moest ik wel nog iemand van het servicecentrum bellen.
Het komt er op neer dat het nu duurt tot ongeveer 10 september voordat mijn laptop geleverd kan worden. Shane, een Brit die bij ons op de campus woont, kreeg lucht van dit verhaal en bood me zijn reserve laptop aan. Er ontbreekt een 'k'- en een 'backspace'-toets en ik moest nog wel een plug opzoeken waardoor de Britse stekker in het Amerikaanse stopcontact kon, maar alles lijkt nu geregeld te zijn en voorlopig mag ik deze laptop in bruikleen.
Groot voordeel is dat ik nu foto's kan uploaden (wat niet mocht op de algemene computers) en die aan jullie kan laten zien.
Zie deze link:

http://picasaweb.google.com/trbleeker90/EersteDagenAmerika

Je kan hier zien: de aankomst, de route naar de campus over lake champlain, een avondje twister en Jenga, en een festival dat voor de nieuwe studenten georganiseerd was.
Binnenkort meer foto's en wellicht video's.
Tim

dagje American Boy

Dinsdag,

Zo rond een uurtje of 8 's ochtends werd ik wakker in de vreemde kamer. O ja, ik zit op een ander continent op een campus in Nieuw York. Naast mijn bed ligt mijn studenten kaartje, waarop mijn foto gedrukt stond, door de flits heb ik deels rode ogen, en het licht reflecteerde op een vreemde manier op mijn haar waardoor er een soort gekke witte, overwegend groene vlek op mijn hoofd zit. Eenmaal geacclimatiseerd stapte ik mijn bed uit om de douche op te zoeken. Omdat er alleen nog international students zijn heb ik vrijwel de hele vleugel van de 'Sixth Floor' voor mij alleen. Ik draai de douche open en probeer er onder te staan. Dit gaat relatief lastig aangezien de douchekop (dat niet meer is dan een stalen buisje met sproeikop) op ongeveer 1meter 70 hoogte geplaatst is. Het gebeurde dan ook regelmatig dat ik uit gewoonte mijn hoofd naar achteren bewoog, en daardoor vol met mijn achterhoofd de douchekop toucheer, het maakt je wel wakker.
Na zelf een ontbijtje geimproviseerd te hebben met wat fruit en cornflakes (de 'Dininghall' was nog gesloten 's ochtend in de orientatieweek). Er stond ons een 'technical training' te wachten, er was namelijk een uur uitgetrokken om ons uit te leggen hoe je inlogt op een computer =P. Gelukkig wachtte er een prima lunch op ons (Mexican food! yay) wat een hoop goed maakte.
De officiele openingssessie volgde. 3 uur lang waren er gast sprekers, die ons vertelden hoe fijn we het hier zullen hebben, hoe fijn zij het vinden, wat je allemaal kan doen op de campus, wat we konden verwachten van het schooljaar en zo nog wat. Enorm typisch was hun methode om je 'bij de les' te houden. Nu en dan is er namelijk een 'prijsvraag', waar een quasi-lastige vraag gesteld wordt en waarna er vervolgens alsnog at random een prijs uitdelen ^^. Deze methode wordt tot vandaag de dag (zaterdag) nog gebruikt. Toen we volledig van alles op de hoogte waren konden we door naar de 'Picnic'! =D Enorm goede kip, wat rijst en toebehoren, en kokostoetjes wachtten op ons. Er werd voornamelijk een beetje gekletst, foto's gemaakt, en een tournamentje namen-leren. De groepsfoto en dergelijke volgt nog.
Interessanter was wat we na die picnic deden. Met een overgebleven groepje werden de lounge-halls opgezocht. Ik bleek weinig talent voor tafelvoetbal te hebben maar dat compenseerde ik gelukkig met 'air-hockey'. Nogmaals verwonderden we ons over de ingenieuze automaten. 's Avonds regelden we 'Jenga' en Twister, waarbij voor de verliezer een truth-or-dare opdracht wachtte. Ook Jenga bleek niet aan te sluiten op mijn motoriek dus diende ik een Nederlands volksdansje te doen. Ik kwam er nog relatief goed vanaf als je bedenkt dat P.J.'s nagels roze gelakt werden. Twister was erg komisch, want het waren te veel mensen voor een te klein Twister-spel. Het werd opgedeeld in teams, en het verliezende team moest het andere van een massage voorzien. Mede dankzij een duwtje richting Laurentine had ons team makkelijk gewonnen (iedereen viel om behalve ik) en kregen wij onze welverdiende doch korte massages.
Daarmee eindigd weer een dagje Amerika.

Binnenkort meer =) Tim

Foto's:

Tim eindelijk in the States

Eenmaal over Lake Champlain waren we op nog geen 5 minuten afstand van de Universiteit. Ik werd afgezet bij de 'kehoe-building'. Eenmaal daar binnen werd ik ontvangen door een groep van mensen, die schijnbaar allemaal onze namen kenden. We moesten nog een formulier invullen, een gek campustelefoontje aanschaffen, en er werden wat grapjes over mijn lengte gemaakt.
Vervolgens werden we naar onze kamers gebracht. De kamer is ongeveer 3 bij 4 meter, en het is de bedoeling dat je er met 2 mensen slaapt =P. Ik slaap op de 6e verdieping en heb een prima uitzicht op een ander campus gebouw, bomen, een beetje bergen, en de Broadstreet. Ik werd begeleid door een Chinese student 'Yang' (maar wiens naam je vreemdgenoeg als 'Fang' schrijft?) en er werd me uitgelegd hoe de sloten werkte, ze zette een voicemail op, en gaf me een tas met overlevingsmiddelen (voornamelijk voedsel). De introductieweek zou de 'Dininghall' 's ochtends nog niet geopend zijn, dus we moesten even zelf voor ontbijt zorgen. In mijn kamer bleek een bed te missen, mijn roommate was nog niet gearriveerd dus het zorgde nog niet voor problemen. De kamers waren nog niet voorzien van dekens, lakens, kussens enzovoort. Dus gingen we (lees: Laurentine, Yang/Fang en ik) om 10 uur 's avonds (Nederlandse tijd 4 uur 's nachts) nog maar langs de Walmart!
Een nogal gezette taxichauffeur die ons vertelde over zijn 16uur lange werkdagen zette ons af bij de Walmart, een gebouw waar onze school met gemak 2 keer in zou passen. Ik keek mijn ogen uit, alleen de voedsel afdeling kon je al in verdwalen, welke slechts een van velen was. Ze hadden er meubels, fietsen, electronica, cosmetica, muziek, kleren, en zo nog veel meer. Alles in abnormale kwantiteiten. De voedsel afdeling had zelden een verpakking dat minder dan een halve kilo woog, maar regelmatig dozen waar een flinke familie een jaar op zou kunnen teren. De toon was wel behoorlijk gezet.
Terug naar de campus om mijn kamer uit te proberen. de volgende ochtend werd ik om half 7 wakker, ik kreeg de avond ervoor de luxaflex niet naar beneden (deze zat vast) dus ik werd gewekt met het ochtendlicht. Ik ben mijn koffer maar gaan uitruimen en heb een beetje rondgelopen in het gebouw, waar ik een piano ontdekte (maar door de idioot vroege tijd nog niet kon gebruiken). Het gebouw is tevens voorzien van een speelruimte (met Pooltafel, airhockey, tafelvoetbal, tafeltennis, tv, en ongelofelijk ingenieuze drankjesautomaten-filmpje volgt nog-).
Toen het wat later was kon ik mijn student pass laten makken, ik sta er op alsof ik moet niezen, maar gelukkig is de foto klein =). Met Laurentine ben ik het terrein een beetje overgelopen, het is enorm en er zijn tientallen gebouwen. Onderweg zijn we vele cliche's tegengekomen. De huizen zijn echt zoals in zo'n Amerikaanse film, dus vervaardigd van hout, met een veranda+schommelstoel, in bomen hangen autobanden. Als mensen dik zijn, zijn ze vaak extreem dik. Er reed een sherrif rond waar schijnbaar iedereen het in zijn broek voor deed, Overal waren brandkranen te vinden, postbodes liepen in zo'n gek kort broekje rond. Ook de maten zijn hier extreem, ik bestelde een koffie en kreeg automatisch een beker van 0,4 liter. Typisch allemaal =P.
Vervolgens hadden we onze eerste lunchervaring. Er zijn ongeveer 4 verschillende ' keukens' die allemaal wat anders aanbieden. Standaard lokt er een fastfoodgedeelte (met een ontzettend lekkere kipburger), maar gelukkig konden wij ook onze buikjes vullen met gezond voedsel. Zo was er een Aziatische keuken, een Italiaanse keuken, en nog een keuken die regular voedsel aanbiedt. Altijd is er wel wat lekkers te vinden =).
De middag kregen we een rondleiding over het terrein. Ik ontmoette mijn groep ontmoette + begeleirders (PJ/peejeeey uit Nepal en Lema van Tanzanie). De international students waren opgedeeld in groepen, en je zou de introductieweek doorbrengen met je groep. Een voor een de gebouwen zijn we afgegaan, het kostte anderhalf uur voordat we het hele terrein af waren. het avondmaal volgde direct. Ze eten hier trouwens erg vroeg. Het is gebruikelijk om 11:30 te lunchen en om 17:00 te lunchen.
Na het avondmaal kregen we in de mogelijkheid om naar de Walmart te gaan, en daar spullen voor je kamer in te slaan. Opnieuw was ik in de walmart en zelfs na een uur rondlopen had ik nog niet in elk gangpad gestaan.
Het is uniek te zien hoe mensen in Amerika anders reageren dan in Nederland/Europa. Ze zijn bij voorbaat al vriendelijk en enthousiast, en als ze eenmaal je naam kennen komen ze elke keer als ze je zien langs om je een handje te schudden en te vragen hoe het gaat. Ik ken al behoorlijk wat mensen en vrienden maken gaat er gemakkelijk.

Het is hier nu 11 uur dus we gaan zo lunchen, en ik moet nog terug lopen naar de Dininghall. Ik gebruik nu een computer van de campus daarom moet er dus nog even gewacht worden tot ik een laptop heb aangeschaft voordat ik foto's en filmpjes kan plaatsen.

Tim

Foto's:

Onderweg

's Ochtends kwart voor zes gaat de wekker. Voor de laatste keer voor een lange tijd word ik wakker in mijn eigen bed. Richting Schiphol, het inchecken moest immers al om 8 uur. Na een uitgebreid afscheid van mijn ouders en Broertjes door de douane heen. Het was nog niet tot me doorgedrongen dat ik op het punt stond op een jaar door te brengen op een ander continent.
Op het vliegveld ging het avontuur verder met Laurentine, die net als ik naar de ' State Univesity of New York, Plattsburgh' zou gaan. Om 11 uur gingen de wielen van het vliegtuig van de grond en kregen we in gebroken Nederlands uitgelegd hoe de riemen dicht moesten, en wat te doen bij een ongeluk. Een flinke vlucht volgde, bijna 9 uur lang zaten we in het vliegtuig. Ik was zo slim geweest mijn oordopjes voor de mp3 speler thuis te laten, dus voornamelijk geslapen in het vliegtuig, of doelloos gekeken naar de wolken die voorbij kwamen. We kwamen aan in Philadephia. Voor het eerst stond ik op niet-Europese grond. Eindelijk was tot me doorgedrongen dat we in Amerika waren. Buiten het feit dat iedereen Amerikaans sprak, werd het me ook behoorlijk duidelijk door de 8-voudige secuirity-check, de behoorlijk dikke mensen, de vreemde wc's, en zo nog meer typische dingen. Het was lokale tijd net een uur of 2, terwijl het voor mijn gevoel (Nederlandse tijd) al 8 uur was. We hadden nog enkele uren voor onze volgende vlucht, dus we zijn gaan lunchen(/dineren?) bij een typisch Amerikaans restaurant. Toen ik een colatje bestelde kreeg ik direct een glas van een halve liter voorgezet, tot de nok toe gevuld met ijs en cola. Het was zo'n ' Rock-cafe' en dit was te zien aan de cd's en gitaren die op de muren hingen. In elke vrije hoek was een grote tv geplaatst, waar iedereen half versuft naar zat te kijken. Zo kregen wij net de gelegenheid om te zien hoe de Nederlandse hockeymannen het in de laatste 30 seconde gelijk maakte met de Australiers. Toen ik mijn glas half leeg gedronken had werd hij afgenomen, net voor ik wilde gaan protesteren zag ik dat ze hem bijvulde. Ik moest nog even wennen aan de Amerikaanse gewoontes. Voordat we het volgende vliegtuig konden nemen moesten we opnieuw een gesprek voeren met een douaneambtenaar, die zelfs wilde weten hoeveel geld we bij ons hadden, welke vakken ik met de studie ging doen, en of ik kado's bij me had. Tevens werd het noodzakelijk geacht vingerafdrukken te nemen en een foto te maken. Toen de beste man tevreden was mochten we door naar Burlington vliegen, wat aan de andere kant van Lake Champlain ligt in Vermont. Naast me zat een praatgrage vrouw van 30, die blijkbaar werkte in Burlington bij een basisschool, en die graag al haar vakantie avonturen met me wilde delen. Uiteindelijk liet ze haar email achter en de belofte dat we nog een keer naar het zwembad zouden gaan =/. Een klein uur later arriveerden we en stond er een 'Senior' op ons te wachten bij het vliegveld. Samen met nog een andere studente uit Japan die blijkbaar ook net opgehaald was. Met z'n allen trokken wij naar de ' minivan' die ons naar de Universiteit zou brengen. In de auto stond een zender aan met typische countrymuziek, en een radiopresentator die met een lage stem laaaannggzaaaaammm vertelde over het nummer dat zou volgen. Het Amerika gevoel kwam er volledig bij toen we gingen rijden. Prachtige bergen, natuur, overal enorme bomen. Van die dorpen die bestaan uit een tankstation en een kerk, en waar alle inwoners een kayak op het dak van hun auto hebben zitten. De huizen waren typisch zoals je ze zag in de Amerikaanse films, dus van hout met zo'n veranda ervoor en een schommelstoel. Ik wist niet wat ik zag =P. We reden langs mooie meertjes, of kleine boeren bedrijven met hier en daar wat at random geplaatste graanperken. Niet zelden kwam er een waterval voorbij. Uiteindelijk kwamen we aan bij Lake Champlain, die we zouden oversteken ' by ferry'. Op dat moment was het een uur of 7 (dus Nederlandse tijd 1 uur 's nachts) en de zon ging net onder. Dus met ondergaande zon voeren wij op de ferry over het prachtige Lake Champlain, het ideale begin van dit Amerika-avontuur. Foto's en filmpjes volgen nog, en zijn binnenkort te vinden op deze site =D.
Wat er volgde moet ik voor een ander moment bewaren, want we staan nu op het punt van vertrekken naar een 'Walmart'. Wat ik meemaakte tijdens de eerste 24 uur op de universiteit zal ik binnenkort schrijven.

Tim.

Aftellen

Het is ondertussen al donderdag.

Nog drie nachtjes slapen en dan zit ik in het vliegtuig dat me naar Amerika zal brengen. Het is best een vreemd idee, want veel dingen die nu vanzelfsprekend zijn zal ik dan moeten missen. Bij het inschrijven leek het allemaal nog ver weg, een avontuur dat me te wachten stond waarvan ik alleen nog de grote lijnen wist. Ondertussen staat de verwachting op het punt ingeruild te worden door de ervaring zelf, en ik moet eerlijk zeggen dat ik nog steeds niet echt een idee heb van wat me te wachten staat. 

De afgelopen dagen heb ik me vooral bezig gehouden met mijn spullen te pakken en wat mensen gedag te zeggen. Het is heel vreemd afscheid te nemen, vaak gaat het ongeveer als volgt:

'Hey'

-'Hey'

'Dus ik zie je een jaartje niet'

-'Klopt'

'Nou, veel plezier dan!'

-'Ja dat zal wel lukken'

Vervolgens geef je elkaar een hand/knuffel en dan heb je afscheid genomen. 

Toch dringt het niet helemaal tot je door, ergens lijkt het bekend en voelt het alsof je de persoon gewoon weer een week later terug zal zien. Toch klinkt er in je achterhoofd een stemmetje dat het voorlopig je laatste woorden tegen die persoon zullen zijn. Natuurlijk is er msn/skype maar dat is natuurlijk niet helemaal het zelfde. 

Nog zoiets: wat neem je mee? zelf heb ik eigenlijk alleen gekeken hoeveel kleren er in de koffers passen, en of mijn camera spullen er nog bij in konden. Het kan toch niet zijn dat dat het enige is dat je in een jaar van je huis nodig hebt? O ja, ik heb ook een kilo stroopwafels ingepakt.. maar dat is zo'n beetje wel de inhoud van mijn tas nu. Goede suggesties kunnen gepost worden natuurlijk =P.

In ieder geval probeer ik deze 'laatste dagen' maar zoveel mogelijk van Nederland te genieten, want ik weet nu al dat ik stiekem de stroopwafels, fietsen, familie, Nederlandse taal, broodjes frikandel en vrienden wel ga missen. =)

De voorgeschiedenis

Een korte samenvatting van wat er tot nu toe gebeurt is. 

Het begon lang, lang geleden met een emailtje van Fulbright. Ze hadden mijn mailadres gekregen via het internationale Model European Parliament waar aan ik mee gedaan heb, en vroegen me of ik een keer kwam kijken bij een voorlichtingsavond. 

Na de voorlichting was ik enorm enthousiast, het programma klonk geweldig en het sloot precies aan bij wat ik zocht voor het jaar tussen mijn middelbare school en studie. Er waren jaarlijks zo'n 50 mensen die hier aan mee konden doen, een beetje ontmoedigd door dat getal stortte ik me toch in het Amerika avontuur. 

Een stapel papierwerk invullen volgde, alsmede lange toetsen (TOEFL en SAT I), een soort sollicitatiegesprek, het regelen van aanbevelingsbrieven, en het schrijven van essays en biografieën voor de universiteiten.

Eind 2007 kreeg ik te horen dat ik aangenomen was voor het programma, ik was ontzettend blij en zag de hele ervaring al voor me. Maar het land van cheerleaders, obesitas, Bush en cowboys was toen nog ver weg. Fulbright had aansluitend bij mijn voorkeuren een aantal aanbiedingen van universiteiten geregeld. Namelijk:

• Minnesota State University Mankato
  
• Indiana University of Pennsylvania
  
• State University of New York- Plattsburgh
  
• Millersville University
  
• Elizabethtown College

Natuurlijk alle universiteiten gegoogled en rondgevraagd naar ervaringen. Ik twijfelde tussen Indiana University Pennsylvania en State University of New York Plattsburgh. Het is uiteindelijk toch de SUNY geworden, om haar prachtige ligging, mooie gebouwen, de mogelijkheid tot zeilen en de goede verhalen die ik er over hoorde. 

In de tussentijd contact opgenomen met de Universiteit, kamertje geregeld, visum aangevraagd enzovoorts. Ook moest ik recentelijk vakken kiezen, ik heb hoofdzakelijk wat dingen gekozen 'die me wel leuk leken' en ben verder niet echt van plan er wat mee te doen. Het komende jaar zal ik voornamelijk vullen met courses als Spaans, 'American history', 'Public speaking', Fotografie, 'Intro to Law' waarschijnlijk aangevuld met een cursus Engels. Het is de bedoeling dat ik als sport 'Martial arts' ga doen. Na dit jaartje Amerika ben ik waarschijnlijk levensgevaarlijk. =D

Daar komt het eigenlijk op neer, eigenlijk is het nu puur wachten tot mijn vliegtuig die kant op gaat, en dat is al behoorlijk snel.

Ik zal jullie op de hoogte houden =)

Tim