Tijd vliegt

Ik zit hier ondertussen 10 dagen. Toch heb ik het idee alsof ik al zeker een maand in 'the states' zit. Steeds meer begint dit verhaal zichzelf in te vullen en lijkt alles anzelfsprekender. Ik maak nu een flinke sprong in de tijd, aangezien mijn laatste blog (op de foto's na dan) nog de dinsdag beschreef van een week geleden. Zo hebben jullie gemist dat ik een groot bingo-talent blijk te bezitten (en daarmee de hoofdprijs -het felbegeerde SUNY Platsburgh notebook!!!!- won) en nog wat dagelijkse uitstapjes. Ook moest ik in de tussentijd getest (lees: geprikt) worden voor Tubercolose, dan spuiten ze iets geks onder je huid wat dan een klein bobbeltje wordt, en als het er na 2 dagen nog zit dan heb je reden tot paniek en wordt je waarschijnlijk geisoleerd van de campus tot je gevaccineerd oid bent.. Het bleek mee te vallen want het bultje was na anderhalve dag al verdwenen. Tot zo ver de korte samenvatting van het verloop van de introductieweek.
Noemenswaardig is nog het arriveren van de Amerikanen. Ze werden verwacht rond een uur of 11, maar 's ochtends om 8 uur stond al de hele 'broadway' vol met Auto's, koffers, koelkasten, tv's, en zo nog wat. Het was krankzinnig te zien hoe snel een mensenmassa zich kan verplaatsen naar een campus. Zo'n 1000 Freshmen met ouders, broertjes, zusjes en eventueel vrienden waren naar de campus gekomen om hun zoon/dochter/vriend(in)/broer/zus af te zetten, en dan had je ook nog de terugkerende Sophomors, Juniors en Seniors met al hun spullen. Overal was drukte, nieuwe mensen, en lawaai. Ik was blij me al gesettled te hebben en was zo verstandig om onder het genot van een kop (Amerikaanse =/) koffie toe te kijken wat er gebeurde. Het was een vreemd aanzien, zeker omdat je de week ervoor de hele campus 'voor jezelf had' met nog ruwweg honderd andere internationale studenten. Je kende alle namen en opeens was dat groepje verdwenen in een golf van nieuwe mensen.
Mijn roommate had nog niets van zich laten horen, ik had hem een email gestuurd maar die bleef onbeantwoord. Ik had geen flauw idee wat ik kon verwachte van mijn kamergenoot, ik wist alleen dat hij Daniel heette. Toen ik na een ochtendje doelloos rondwandelen met wat andere studenten terug kwam op mijn kamer stond er nog steeds geen koffer. Pas 's avonds zag ik de koffers staan. Ik was blij te zien dat hij bestond, dat was in ieder geval een begin. Ik liet op mijn net-gewonnen-Plattsburgh-notebook een berichtje achter: 'Hi Daniel! Nice to meet you =D'. Want ik stond op het punt van vertrekken en moest toch een manier verzinnen om hem te laten weten dat ik er ook leefde, en ik een vriendelijk persoon was =P. Hij had een aantal vreemde dingen meegenomen, zo was er een knuffelbeer met een soort build-in eierwekker, ontzetten lelijke lampen met een weelderige glas en loodbol erin verwerkt. Vele schoonmaak apparaten en een enorm notitiebord met woordmagneetjes erop. Ik liet het even voor wat het was want ik stond op het punt van vertrekken.
Namelijk naar de Tabu, want een discotheek in Plattsburgh is. Ook voor minderjarigen maar nog wel voor 18+, ik denk dat mijn lengte voldoende reden voor hen was om het maandje dat ik tekort schiet (ik ben nu nog 17) voor lief te nemen. De tent was behoorlijk leeg, en dat bleef het ook. We kregen een uitgebreid stempelwerk op onze handen om te voorkomen dat wij in aanraking kwamen met alcohol en als bewijs dat we entree betaald hadden. De avond zette zich voort met beroerde muziek en een cola-dieet. Toch heb ik me prima vermaakt, want het was leuk weer even alleen met een groep internationale studenten te zijn. Rond een uur of half 2 hadden we het wel gezien, er was namelijk totaal geen progressie in muziek niveau en het was nog steeds redelijk leeg. we hadden besloten de avond nog maar even door te zetten in de lounge hall van Moffitt (waar ik woon =D). Toen we daar aankwamen was het meest linkse raam op 5 hoog (sixth floor) een licht brandende! Dat was mijn kamer, ik was blij dat te zien. Anders zou ik de ontmoeting met Daniel tot de volgende ochtend uit moeten stellen. Daar hou ik niet van, over het algemeen stel ik me liever eerst voor, voordat ik een nacht op dezelfde kamer doorbreng met de persoon. Ik dus snel naar mijn kamer om eens te zien wie de Daniel nou was.
Daniel bleek net zijn ouders uitgezwaaid te hebben, en nog wakker te zijn (het was ondertussen 2 uur) omdat hij zijn koffers uit te pakken. Daniel doet een double Major, namelijk in Geschiedenis en Filosofie. Theater, pianospelen en ultimate frisbee waren enkele hobbies. Ook verzamelt hij behoorlijk obsessief dvd's, die hij ook meegenomen had. Daniel praat een beetje als een filosoof: enorm langzaam en binnensmonds, en gebruikt minimaal 3x per zin het woord 'actually' of 'probably' wat dan weer aansluit op zijn gewoonte om alles vlak te nuanceren. Hij heeft de gewoonte om overal (flink) de tijd voor te nemen en verhalen zo uitgebreid te vertellen dat hij vaak zelf ook de draad kwijt raakt.
Toch ben ik zeker niet ontevreden met mijn roommate, het is een vriendelijke kerel die zijn best doet aardig te zijn. Dat het hem letterlijk een half uur kost om wat posters voor de kamer uit te zoeken neem ik dan wel voor lief. Die avond hadden we nog even gekletst en bij wat internationale studenten rondgehangen en daarna maar wezen slapen.
De volgende dag was een festival voor de Freshmen verzorgd. Overal waren apparaten opgeblazen die je bij Nederland alleen in televisieshows ziet (sommigen ook te zien op foto's). Over de hele dag verspreid waren vele activiteiten. Er waren caberatiers, gastsprekers, films, barbecues en zo nog wat. De caberatier was niet bepaald grappig aangezien die gedurende drie kwartier weinig anders heeft geroepen dan: 'You aint foolin' me, fuckah!'. Vreemdgenoeg konden de meeste Amerikanen dit melodrama wel waarderen, Amerikaanse humor dan zeker. Zelf heb ik die dag voornamelijk met wat vrienden over de campus gelopen en alle toestellen geprobeerd. Zo was er een soort 1 vs 1 Rugby apparaat waar 2 mensen met de rugby in tegenovergestelde richting moesten lopen, of een waterslide die blijkbaar ook prima te doen was met een spijkerbroek aan (ik had geen zin in teruglopen en omkleden, daarbij hebben ze hier wel een fatsoenlijk klimaat waardoor het niet eens koud was). Het telekidsapparaat (ik noem het zo omdat het vergelijkbaar was met zo'n opblaasgevaarte van dat programma) was nogal pijnlijk, het laatste gedeelte was namelijk een glijbaan, waar ik wel -maar een deel van mijn huid niet- naar beneden gleed. nogsteeds ligt mijn hand en voet er van open =(.

Dit lijkt me een spectaculair einde om mijn blogverhaal mee af te sluiten. Volgende keer zal ik wat vertellen over de classes die ik volg, en de beruchte freshmen fifteen.

Tim

Foto's: