Winterbreak deel 1

Nog ongeveer 4 uur voordat ik arriveer in Plattsburgh. Met een rustig tempo zie ik de sneeuwlandschappen voorbij komen. Erg mooi, maar ik heb het de afgelopen 9 uur ook al gezien. Reizen met de trein is daarom ook een mooie gelegenheid om die dingen te doen waar je anders nooit tijd voor hebt, of gewoon niet aan denkt: zoals het bijhouden van je weblog.

In een 6 weken lange vakantie kun je veel doen, deze treinreis vormt het einde van die vakantie. Ik zal proberen al mijn belevenissen samen te vatten, zodat jullie ook een beetje kunnen meegenieten van mijn avontuurtjes hier. We gaan verder vanaf mijn laatste update: Na de week waar ik op cereals geleefd had kwamen mijn ouders en broers aan op het vliegveld in Montreal. Hen ophalen was nog een behoorlijke onderneming, omdat de oude tamelijk seniele chauffeur die mijn familie zou halen van het vliegveld niet helemaal begrepen had dat mijn ouders van Montreal opgehaald moesten worden, in plaats van Burlington. Bijna suicidaal rijgedrag volgde.

Uiteraard begon het programma in Plattsburgh. Het had behoorlijk gesneeuwd en het was constant zo’n -15°. Na een vlugge rondleiding op de campus hebben we nog langs andere attracties geweest, zoals de enorme Walmart, onze lounge met spelcomputer, en de Shopping Mall. Het was erg jammer dat zoveel campus-gebouwen gesloten waren, mijn familie heeft bijvoorbeeld niet de fenomenale dininghalls kunnen meemaken. Gelukkig waren de meeste winkeltjes ‘downtown’ wel open, dus daar konden we in ieder geval een middag doorbrengen. Ook hebben we een dagje rondgelopen in Burlington, een schattig stadje aan de andere kant van Lake Champlain, in de staat Vermont.

Na enkele dagen in Plattsburgh doorgebracht te hebben gingen we door naar Boston. De rit had eigenlijk maar enkele uren mogen kosten, maar we zaten midden in een sneeuwstorm en dan is het praktisch onmogelijk sneller te gaan dan 30 mph. Mijn ouders hadden besloten dat we tijdens de vakantie één keer in een heel luxe hotel door zouden brengen, dit was dus in Boston. Helemaal in het centrum van Boston was het hotel. Binnen rook het er naar thee en de liftdeuren leken van goud gemaakt te zijn. De kamers waren erg ruim, en de matrassen waren bijzonder zacht. De volgende ochtend begonnen we met een luxe ontbijt (Als je in een luxe hotel overnacht dan moet je dat ook goed doen natuurlijk).

Vervolgens gingen we het witbesneeuwde Boston in. Eerst hebben we ‘het’ aquarium van Boston bekeken, welke een van de grootste van Amerika schijnt te zijn. Na het aquarium zijn we naar de haven gelopen. Een erg mooie en koude tocht, vooral de haven had iets magisch met alle sneeuw.

Verder hebben we in Boston nog de markt bezocht, een beetje geshopt, en gekeken of we nog langs de Harvard University konden. Helaas kwamen we niet veel verder dan het kopen van een Harvard-shirt van een winkeltje bij het hotel.

Het volgende op de planning was New York city, the big Apple. Door een klein invoerfoutje kwamen we in eerste instantie uit bij een achterwijk die er alles behalve gezellig uit zag. Gelukkig was de Comfort inn waar we uiteindelijk bij uitkwamen prima. Ondertussen was het bijna Kerst, daarom trokken we New York in om een winkeltjes te kijken en eventueel kerstinkopen te doen. Heel New York was in Kerststemming. Vele gebouwen waren versierd met verlichting en ook op straatverlichting was niet bezuinigd. Onder andere hebben we ‘s werelds grootste ‘Macy’s’ gezien. Een gebouw dat een heel straatblok in beslag neemt, en dan 11 verdiepingen hoog. Voor de gein hebben mijn broers en ik van boven naar beneden (bijna) elke verdieping snel afgelopen zonder iets te kopen en zonder te veel stil te staan. Alsnog kostte het ons anderhalf uur om beneden te komen. Leuk detail nog is dat sommige roltrappen gemaakt van hout waren.

Op kerstdag hebben we kerst snel gevierd door allemaal een sok met daarin een aantal kleine cadeautjes open te maken (Yay, sleutelhangers). Ook had de Sinterklaasconcurrent ons een trui of schoenen cadeau gedaan. Omdat het kerst was waren de meeste attracties ook gratis: zo zijn we gratis heen en weer gevaren en hebben we zo het vrijheidsbeeld kunnen zien. De kerstman zelf bestuurde het schip.

Na de rondvaart hebben we een stukje van de kustlijn afgelopen, met uitzicht op het vrijheidsbeeld.

Onze kerstmaaltijd werd genuttigd in een Spaans restaurantje. Verder hebben we nog rondgedwaald in het park op zoek naar eekhoorntjes, een shoppingmall bezocht, en -heel belangrijk- de ‘Bleeckerstreet’ bekeken.

Vooral het eekhoorntjes en vogeltjes voeren werd bijna obsessief.

Je bent niet in New York City geweest als je niet de Empire State building beklimmen hebt. Met kerst stond er een behoorlijke wachtrij, daarom zijn we de tweede kerstdag gegaan. Na een of twee uur wachten waren we dan eindelijk op de top. Het gaf me een beetje het Eiffeltoren gevoel, maar dan zonder het Eiffeltoren gedeelte, en niet in Parijs.. maar in New York.. Ik realiseer me nu dat het een vreemde vergelijking is, maar het komt er op neer dat je een uitstekend uitzicht had. De andere highrise gebouwen leken opeens heel klein. We hadden nog een tas vol souvenirs gekocht voor vrienden en familie, maar die zijn we verloren in de Mc Donalds tijdens de lunch.

Na de Empire state building hebben we ook het beroemde ‘Ground Zero’ bezocht, om te kijken of het al met de bouw opschoot, en om te zien waar de twin towers oorspronkelijk stonden.

Tweede kerstdag staat bekend als drukste dag van het jaar. Mensen gaan massaal shoppen om after-Christmas kortingen te krijgen, en ontevreden mensen kunnen het cadeautje van Santa gewoon omruilen voor een andere. Het resultaat was dat het ongekend druk was in New York.

Tot zo ver de eerste helft van mijn vakantie. Ik laat het even bij deze cliffhanger.

Inauguratie

Van sommige momenten weet je dat ze in de geschiedenisboeken genoemd gaan worden, en bij zulke gelegenheden wil je natuurlijk aanwezig zijn. De inauguratie van Barack Hussein Obama is zo’n gelegenheid. Na maanden campagne voeren is het dan eindelijk zo ver dat de nieuwe leider van de Verenigde Staten aangewezen kan worden, en niet zomaar een leider. Amerika kampt met veel problemen, het volk heeft een sterke behoefte aan verandering, daarom was de race naar het 44e presidentschap extra bijzonder.
Ik heb het geluk gehad dit proces mee te mogen maken.

Mijn bezoek aan de Verenigde Staten was goed getimed: in Januari 2009 wordt de president ‘ververst’. De electie van 2009 is bijzonder: Amerika zit midden in een oorlog en het land weet niet precies wat het er mee aan moet, ook verkeert Amerika in een economische crisis, de gezondheidszorg is onvoldoende geregeld, banen gaan verloren, de vorige president heeft het land een imago probleem bezorgd, en het klimaat vereist meer aandacht dan ooit. Conclusie: De volgende president staat een behoorlijke klus te wachten. Hoewel Amerika voor de afgelopen 8 jaar de voorkeur heeft gegeven aan een conservatieve leider, bleek de natie nu vooral verandering te willen.

Ik weet nog goed hoe na de verkiezingen ik de hele campus ‘OBAMAAAH’ hoorde gillen, en er zelfs een groep van honderden studenten door de Plattsburgh heen renden om hun blijdschap te uiten. “We have a black president!!”, “Change will come!!”, “we can do it!!”. Op het zelfde moment was er ook een groep huilende studenten. Vooral hadden de conservatieve en religieuze groepen het zwaar met het feit dat liberale ideeën zoals abortusrecht en het homo-huwelijk doorgevoerd zouden worden. duidelijk was dit niet zomaar een nieuwe president, dit was een keerpunt waar Amerika naar verlangde of vreesde.

Eindelijk is het dan zover. Barack Hussein Obama II is verkozen als nieuwe president en vandaag, dinsdag 20 januari 2009 om 12 uur zal hij officieel intreden als leider van Amerika. Dat het een ‘big issue’ is mag duidelijk zijn. De inauguratie zal plaatsvinden in Washington DC. Uiteraard wil ik dit niet missen, daarom heb ik mijn familie in Washington opgezocht zodat ik bij deze grote dag aanwezig kan zijn. Na de inwijding waar Obama moet beloven dat hij de constitutie zal ‘volgen, beschermen en verdedigen’ zal de nieuwe president vanaf het Capitool naar het Witte Huis lopen. Om dit spektakel te aanschouwen zijn miljoenen mensen, waaronder ik, naar de hoofdstad getrokken. Er zullen slechts 300.000 mensen langs de route passen, die trouwens man voor man gescreend zullen worden om veiligheid te garanderen. De rest zal Obama dus niet in levende lijve zien en zal het moeten doen met de tientallen enorme tv-schermen die overal opgehangen zijn en de bands die spelen. Tot zo ver de voorspellingen.

20 Januari om 9 uur werd ik afgezet op een metro station. Het was extreem koud. Branche avenue, normaal een rustige metro, was deze ochtend overladen met mensen. Lange rijen voor de kaartjes automaten, Obama goodies die overal verkocht worden, duidelijk was het vandaag een bijzondere dag.
De sfeer die dag is uitstekend, ik zal proberen een indruk te geven: Toen ik rond keek in de metro, was overal wel iets wat te maken heeft met Obama: kranten, Obama-hoedjes, Obama-shirts, Obama-tassen, posters, enzovoorts. Naast me zat een man die helemaal uit Chicago was gekomen om erbij te kunnen zijn. De man achter me las hardop de krant voor. Af en toe werd er willekeurig Obama’s naam geroepen, en vervolgens wat gejuich. Een unieke stemming dus.
Vrijwel iedereen in de metro had als bestemming L’Enfant Plaza, om vervolgens naar ‘The National Mall’ te gaan, een groot grasveld met de musea en monumenten dat aansluit op het Kapitool, hier zou alle aktie plaatsvinden. Helaas werd er omgeroepen dat de metro niet kan stoppen bij L’enfant Plaza, vanwege overbelasting. We werden een paar stops verderop afgezet. Het was echter vrijwel onmogelijk om uit te stappen, omdat het ook bij dit station overvol was. Toen we buiten kwamen konden we het kapitool al zien. We mochten er echter niet heen lopen, om een reden die ik niet begreep op dat moment. Ik liet me maar meestromen met de massa van mensen, ik zou wel zien waar ik uit kwam. Uiteindelijk begon zich een rij te vormen, ieder die het spektakel wilde bijwonen werd één voor één gecheckt op wapen bezit of andere illegale voorwerpen. De agent dacht dat het zeker nog wel een uur of twee zou duren, daarom ging ik maar weer terug de stroom in om te kijken of ik bij het volgende ‘checkpoint’ meer geluk zou hebben.
Er hing iets in de lucht, het gevoel dat er iets groots te gebeuren stond. Met als resultaat dat ondanks de kou en drukte iedereen toch geduldig bleef wachten om te proberen dichterbij de aktie te komen. Bij mij had de kou vooral het effect dat ik naar de wc moest, en laat dat nou toevallig op dat moment een heel schaars fenomeen zijn in Washington DC. In mijn zoektocht naar een toilet (zónder wachtrij van een uur) kwam ik uiteindelijk uit bij een afgelegen ‘checkpoint’, waardoor ik opeens iets dichter bij het kapitool kon komen. Daar hoorde ik een menigte juichen. Nieuwsgierig liep ik naar de menigte toe die zich achter de hekken verzameld hadden. De ceremonie was blijkbaar begonnen, omdat er geen televisie-schermen of speakers in de buurt stonden kon je niet goed horen wat er gezegd werd. Veel mensen hadden dat al aan zien komen en hadden een radiotje of verrekijkers meegenomen. Zelf ging ik bij een groepje mensen staan die zich verzameld hadden rond een mobieltje. Blijkbaar had de bezitter van het mobieltje iemand gebeld die dichterbij het podium stond, en daardoor konden wij over de luidspreker van het mobieltje meeluisteren, met als uitzicht het Kapitool in de verte. Eigenlijk konden we maar weinig horen van wat er gezegd werd, maar toch was het een zeer speciaal moment.
Om 12 uur was Obama officieel de president van de Verenigde Staten. Voor een aantal minuten werd er continu gegild, mensen waren blij, echt blij. Het was duidelijk dat veel mensen hier naar uitgekeken hadden en het was dan eindelijk zo ver. Van verschillende mensen kreeg ik spontaan een knuffel, en ik kon het niet laten mee te zingen met het geimproviseerde ‘No-more-Bush’-lied. Toen Obama begon aan zijn speech was de meute mensen opeens weer stil. Ik heb door het beroerde kwaliteit van het mobieltje weinig kunnen horen van wat hij zei. Toch is er één opmerking die me heel goed is bij gebleven. Obama zei ongeveer: “The man, whose father could not be served in a restaurant 60 years ago, stands now before you”. De zwarte vrouw naast me moest huilen toen dit gezegd werd. Ik beschouw Obama daarom ook als een metafoor voor de verandering die hij gaat brengen in Amerika.
Dit is een bewerkte versie van het artikel dat in de Stentor verschijnt.

Hier nog enkele foto's van de drukte bij de trein en metro: