Obamaaaaahh!

Net was ik begonnen met schrijven voor mijn weblog over mijn Washington trip, toen ik opeens een luid gebrul van buiten hoorde komen. In eerste instantie beschuldigde ik hen er van dronken en luidruchtig te zijn. Toen ik het raam open schoof hoorde ik ze echter "Obamaaaaahh"gillen.

Ik wist dat Obama voor stond in de peilingen, maar was het dan nu officieel?

Uit nieuwsgierigheid ga ik mijn kamer uit. Ik zie Dan in de lounge nog steeds naar de Mr. Bean film kijken... Bijna ging ik terug mijn kamer in en dacht ik dat het loos alarm zou zijn, maar ik hoorde iemand gillen "Obama is president! We have a black president! Can you believe it?".. Dat was voor mij het signaal om mijn camera te pakken en te kijken wat er gaande was. Uit de lift kwamen een stuk of 5 idioten die al gillend naar hun kamers renden, en even later terug kwamen met een kartonnen, levensgroot Obama-figuur, waarmee ze weer naar buiten renden. Dit alles gebeurde onder het onophoudelijke "Obamaaaahhh"-gegil.

Ik volgde het voorbeeld van de groep gillende studenten, en ging ook naar buiten. Daar stond een klein groepje mensen, die beurtelings de naam van hun nieuwe president gilden, soms afgewisseld met "No more Bush!!". Ik was nu vlak bij het gebouw waar Laurentine leefde, ik stapte naar binnen om te kijken of Laurentine het al had meegekregen, al wist ik eigenlijk het antwoord wel. Inderdaad zat daar een vrolijke Laurentine samen met nog wat anderen in de lounge, ze keken naar het nieuws. Ik heb hen even gezelschap gehouden. Opeens kwam er iemand naar binnen gerend met de boodschap dat we moesten komen kijken bij Whiteface-hall, omdat daar wat spectaculairs gaande scheen te zijn.

Met het groepje mensen dat in de lounge zat zijn we dus die kant op gegaan. Al van honderden meters afstand konden we de mensen horen gillen. Een grote menigte uitte hier haar vreugde. Mensen zaten op elkaars schouders, riepen de naam van hun nieuwe president, zongen, en wapperden met Obama-posters. De politie stond op een ruime afstand toe te kijken en wist niet wat ze er nou mee aanmoesten. Ze hebben het maar laten gaan, denk ik, omdat ze zelf ook blij waren met de uitslag.

Ik rende terug om mijn fotocamera te halen, toen ik terug was trof ik Dan, die nog steeds Mr. Bean aan het kijken was en blijkbaar niet helemaal door had wat er gebeurde. Ik raap snel mijn camera spullen bij elkaar en ren terug. Tegen de tijd dat ik arriveerde was het er echter vrijwel helemaal leeg. Blijkbaar vond de politie het wel genoeg geweest.

Nu ik op mijn kamer zit, hoor ik nogsteeds overal mensen "Obamaaah" gillen. De jubelstemming zit er goed in, en duidelijk is de favoriet onder de studenten ook gekozen als president.

Ik heb snel een filmpje in elkaar gedraaid, om jullie een indruk te geven. Het was namelijk behoorlijk spectaculair.



Uiteraard heb ik ook de youtubeversie klaarliggen.