De Campus is verlaten, alle Amerikanen zitten thuis en kunnen weer slapen in hun eigen bedje. Ik zit momenteel nog steeds in Plattsburgh: een restje internationale studenten en 30 cm sneeuw is het gezelschap wat ik heb. Dit zijn van die momenten waar je lang in je bed kan blijven liggen, kan leven op cereals en cup noodles, en dat je de achterstand die je weblog heeft opgelopen kan goed maken. Er is behoorlijk veel gebeurd de laatste weken, ik zal beginnen waar ik vorige keer geëindigd was.
Eens per jaar geven de internationale studenten een voorstelling om de Amerikanen wat mee te geven van hun land. Denk aan dans, zang en muziek en toneel performances. Het noemen waard is een 'Martial Arts' scene van wat Japanners, of de vele dansen die afkomstig waren van de Caraïben. Het publiek was behoorlijk, ik schat ergens tussen de 500 en 1000 man. Aangezien 90% van de voorstellingen door Aziatische of Caraïbische studenten gedaan werd, was me gevraagd of ik voor de afwisseling ook wat wilde doen dat typisch Nederlands is. Ik heb 'het is een nacht' gespeeld op de piano, ik maakte enkele ernstige fouten met de akkoorden maar ik geloof dat het toch wel mooi bevonden werd.
(zoek de Nederlander)
We fast-forwarden naar het presidentiële gala waar ik het over had. Wat is het? Een diné, daarna dansen, en dat alles in fancy kledij en met een masker. Laurentine leek het leuk te gaan, en ik zeg natuurlijk ja voor elk excuus om mijn mooie pak aan te trekken. Veel van mijn vrienden waren er ook en het was erg interessant om mensen in een pak te zien die je normaalgesproken alleen in een trainingsbroek en een t-shirtje ziet lopen. Het voedsel was gewoon hetzelfde als wat in de dininghalls geserveerd werd maar dan met wat extra peterselie, maar de sfeer was ontzettend leuk. De zaal was prachtig aangekleed en het was leuk dat iedereen een net pakje en een masker droeg.
(Mijn Nepalse Buurmannen)De dag na het presiden het presidentiële gala begon de Thanksgiving break. Ik had een aantal opties: Op Campus blijven samen met nog wat internationale mensen, met mijn roommate mee naar huis (wiens ouders beiden zo'n 70 jaar oud zijn en praatziek), of naar mijn nichtje in Washington. Geen moeilijke keuze dus: Washington. Laura, een vriendin die ook bij ons op de verdieping woont, woont in Minnesota. Voor haar was terug naar huis voor thanksgiving dus geen optie (het is een rit van 35 uur had ik begrepen). Zij ging dus ook met mij mee naar mijn familie in Washington. Laura had een auto, en was wel bereid ons te brengen naar Washington, mooi meegenomen dus. Dit is een behoorlijk uitgebreid avontuur geweest dus daar zal ik (later) apart nog een stukje over schrijven in mijn blogje.
Na dit spectaculaire uitje heb ik me vooral bezig moeten houden met de finals week. Ik heb dit semester vrij weinig uitgevoerd. Uiteraard zorgde ik dat ik wist wat ik moest weten voor de tussentijdse toetsen, en de papers leverde ik netjes in, maar daar bleef het dan ongeveer wel bij. In de laatste week van het semester had je van alle klassen een grote toets, vaak cumulatief (dus stof van zowel het eerste als het tweede deel van het semester). De universiteit is heel lief voor me, maar ik heb het vermoeden dat ze dat alleen zijn als ik genoeg mijn best doe. Ik heb dus netjes geleerd voor alle toetsen en mijn laatste 'papers' ingeleverd. Het heeft ook wel wat, met een groep mensen van je klas in de studiezaal zitten, met een beker hot chocolate van Tim Hortons dan gezamelijk een 'study guide' maken terwijl je af en toe scheldt op de leraar dat het zo veel is. Gek genoeg heb ik me dus wel prima vermaakt de afgelopen weken, zelfs met de toetsen.
Na dit spectaculaire uitje heb ik me vooral bezig moeten houden met de finals week. Ik heb dit semester vrij weinig uitgevoerd. Uiteraard zorgde ik dat ik wist wat ik moest weten voor de tussentijdse toetsen, en de papers leverde ik netjes in, maar daar bleef het dan ongeveer wel bij. In de laatste week van het semester had je van alle klassen een grote toets, vaak cumulatief (dus stof van zowel het eerste als het tweede deel van het semester). De universiteit is heel lief voor me, maar ik heb het vermoeden dat ze dat alleen zijn als ik genoeg mijn best doe. Ik heb dus netjes geleerd voor alle toetsen en mijn laatste 'papers' ingeleverd. Het heeft ook wel wat, met een groep mensen van je klas in de studiezaal zitten, met een beker hot chocolate van Tim Hortons dan gezamelijk een 'study guide' maken terwijl je af en toe scheldt op de leraar dat het zo veel is. Gek genoeg heb ik me dus wel prima vermaakt de afgelopen weken, zelfs met de toetsen.
Morgen zullen mijn ouders en borertjes arriveren. Met hen zal ik (een deel van) mijn (6 weken lange) vakantie doorbrengen. Als het goed is zitten ze nu in het vliegtuig met als bestemming Montreal. Morgen haal ik hen op van het vliegtuig. Details volgen nog, het is laat hier, ik kruip mijn bed in.
