Terug in Nederland

Ik ben ondertussen veilig aangekomen in Nederland. Vandaag een beetje bijgekomen van de reis. Ik beloof snel een mooie update te plaatsen!

Ik ben toch nog wel behoorlijk moe nu, dus ik ga nu slapen.

Met een vliegertje de vijver in

Het einde nadert. Ik zit nu voor mijn laptop met een grote stapel kleren naast me. Over enkele dagen zal ik afscheid moeten nemen van Plattsburgh dus ik ben mijn koffers vast aan het pakken. Ik kijk absoluut uit naar het weerzien van familie, vrienden en ons kikkerlandje. Aan de andere kant is het wel een heel lekker leventje dat ik achter me laat. Wat doe je in je laatste dagen?

Ik probeer momenteel de dingen te doen waar ik niet aan toe gekomen was eerder dit jaar, of de dingen die ik niet kon doen om andere redenen. Voorbeeldje: Bij Hawkins is een behoorlijke vijver met een fontein in het midden. Ik kan natuurlijk niet SUNY Plattsburgh verlaten hebben zonder een duikje te nemen in die vijver. Ik kan dan nu ook met trots zeggen dat ik op de Hawkins fontein gezeten heb. Het leuke is dat wat vrienden van me rustig meededen. Één van hen had een vlieger meegenomen, zo'n klein diamandvormig geval met de cowboy van Toy Story als plaatje erop. Dolle pret dus. We hadden het goed getimed want op het zelfde moment werden er "prom"-foto's gemaakt. Op de achtergrond van de foto's, van de mensen met hun perperdure jurken en pakken, staan dus een stel schaarsgeklede kerels met een vliegertje. Ik geloof trouwens dat het niet geheel legaal is in de betreffende vijver te zwemmen.

Eigenlijk zou ik me druk bezig moeten houden met de finals. Toch is de verleiding erg groot veel te sporten, uit te gaan, en vrienden te bezoeken. Ik doe nu ook aan hardlopen, de afgelopen week was prachtig en wat is er nu fijner dan T-shirtloos (met je vrijwel ongebruinde bovenlichaam) door Plattsburgh te rennen? Morgen ga ik met mijn camera nog eens de campus door. Zodat ik in ieder geval nog een paar goede foto's heb van waar ik mijn Amerika avontuur beleefd heb. Verder heb ik in de afgelopen weken geprobeerd zoveel mogelijk tijd door te brengen met mijn vrienden hier, aangezien ik de meeste van hen niet meer terug ga zien.

Best gek idee eigenlijk, toch? De meeste vrienden die nu onderdeel zijn van mijn dagelijks leven moet ik definitief afscheid van nemen. Velen hebben beloofd langs te komen, maar ik begrijp wel hoe dat gaat. Zulke dingen zijn makkelijk te beloven maar nog makkelijker te vergeten. Toch denk ik wel een aantal terug te zien. Sowieso was ik van plan veel te reizen in mijn leven. Mocht ik ooit weer naar Amerika gaan, of naar bijvoorbeeld Japan, Kroatië, Nepal, Trinidad, dan heb ik nu wel mooi een logeeradresje erbij.

De examens zijn momenteel dus niet mijn prioriteit, maar toch gaat het wel behoorlijk. Gemiddeld tussen de A en B zal nog wel lukken. Toch zijn deze weken zijn redelijk druk geweest voor me. Bovenop alle finals die naderen heb ik me ook bezig moeten houden met aanmelding voor een Universiteit voor volgend jaar. Ik probeer in een selectieve rechtsopleiding te komen, Utrecht Law College. De opleiding neemt maar 75 studenten per jaar aan dus als ik een kans wil maken kan ik maar beter zorgen dat mijn motivatiebrief goed is.

Ik realiseer me nu dat ik nog helemaal niet verteld heb over de afgelopen weken. Ik heb namelijk best wat leuke dingen gedaan. Maar de verhalen over mijn kleine vakantie bij mijn 'cousin' Pien, Swine flu, en Grafiti Parties komen later wel. Nu is er voor onze verdieping een 'pyjama party' georganiseerd en gaan we een filmpje kijken.

Video Spring break Florida

Update

Het is al bijna een week geleden dat ik de paal een kopstoot gaf en de hechtingen mogen er waarschijnlijk vandaag uit.

Ik moet zeggen dat het geheel me meegevallen is, de doctor had voorspeld dat mijn gezicht blauw zou worden maar dat is eigenlijk nooit gebeurd. Ook zei hij dat er eens kans was op misselijkheid en dubbelziendheid maar ook daar heb ik nooit last van gehad. Mijn schedel is nog netjes, de hersenschudding viel dus wel mee, en ook mijn knie functioneert weer prima. Wel moet ik toegeven dat ik rond mijn oog een gele plek heb, iets wat mij (en alle anderen) niet opgevallen was tot ik er met wit licht op scheen. Maar dat zal ook wel weer met een paar dagen wegtrekken.

Eigenlijk is het vooral vervelend dat ik mijn basketbal verloren was bij dit avontuurtje. Billy en ik hebben ondertussen een nieuwe gekocht die veel mooier is, dus ik kan gewoon weer verder met mijn basketbal-ambitities.

Ik ben druk bezig aan de video van de Springbreak in Florida, hij is wat uitgebreider dan wat jullie tot nu toe van me gewend zijn. Ik kan hem vandaag afmaken en dan zal hij (voor jullie) morgenochtend online staan. Tenzij Youtube weer moeilijk gaat doen over alle auteursrechten die ik schend bij het gebruiken van bepaalde muziek, dan kan het wat langer duren.

Even over school dan nog: het gaat prima. Mijn Midterm lijst was prima. Ik had een GPA van 3,6 uit 4 wat dus neer komt op alleen maar A's en B's. Ook de toetsen die ik net gemaakt heb zijn prima gegaan. Genoeg gepronkt, ik ga ontbijten nu.

Vijf hechtingen op de eerste mooie dag van het jaar..

28 Maart, het is weekend. Ik heb weinig op mijn to do lijstje staan en besloot van de eerste mooie dag van het jaar te gaan genieten. Ik trok dus een korte broek aan en ik had wat vrienden bij elkaar gesprokkeld zodat we een potje basketball konden spelen. Wat een mooie dag!

Ik ben zo'n type die volledig opgaat in de wedstrijd. De bal in het netje krijgen is op zo'n moment prioriteit. Ik weet niet wat ik heb met basketball, maar voor mij is het een gevaarlijke sport. Zo heb ik eerder al eens mijn enkelband gescheurd omdat ik kreupel terecht kwam na een sprong. Ook vandaag had ik besloten mezelf weer eens te bezeren, en hoe!..

Laat me even de situatie schetsen: we staan 2 punten achter en ik krijg de bal toegespeeld. Omdat de meeste mensen nog aan de andere kant van het veld stonden werd ik achterna gezeten. Ik ging dus volle snelheid op het netje af, ik maak een lay up en een fractie later kom ik tot stilstand. De bal had het netje gemist en er liep bloed in mijn oog.

Op deze manier klinkt het wel behoorlijk heroïsch vind ik, maar wat dus eigenlijk gebeurde is dat ik volle snelheid tegen een paal opgelopen ben tijdens het basketballen. Mijn gezicht heeft het grootste deel van de klap opgevangen. Mijn wenkbrauw bloedde enorm en mijn linkerhelft van het gezicht had ook een flinke tik gekregen.

Paniek, paniek, iemand had een ambulance gebeld en ongeveer 15 minuten later zat ik in de emergency room van Plattsburgh. Mijn gezicht en handen zaten nog onder het bloed, het kind dat naast me zat in de wachtkamer bleef daarom onafgebroken naar me staren. Na een paar minuten werd ik opgeroepen. Wat papierwerk invullen en daarna kreeg ik de gelegenheid mijn gezicht te wassen. Vervolgens moest ik met een zak ijs op mijn oog weer terug de wachtkamer in.

Het duurde zeker 2 uur voordat ik geholpen werd en ik vroeg me af waarom er dan zo gehaast was met de ambulance. Ironisch genoeg was er een basketball wedstrijd op tv dus ik vermaakte me wel. De man die naast me zat had zijn been gemolesteerd met een kettingzaag, maar het deed hem niet zo'n pijn want hij was deels gevoelsdood door een eerder motorongeluk dat hij had. Interessant geval, dat zeker.

Na een behoorlijk lange tijd wachten werd ik geholpen. Er werden X-ray foto's van mijn gezicht en knie gemaakt. De docter kwam niet veel later. Er zat nog altijd bloed in mijn haar dus hij bood aan mijn haar voor me te knippen, hij was immers een tijd geleden co-eigenaar geweest van een kapperssalon. Dat is iets wat je niet wil horen van je dokter vlak voordat hij je hechtingen gaat geven! Er werd iets in de wenkbrauw gespoten en ik voelde eigenlijk niets van het hechten, al brande de verdoving zo erg dat ik bijna wilde dat hij het niet gebruikt had.

Met 5 hechtingen, medicijnen om zwelling van mijn gekneusde knie te voorkomen, een lichte hersenschudding en de belofte dat mijn gezicht blauw zal worden voor minimaal een week, liep ik de emergency room weer uit.

Het gaat op zich wel prima. Ik was verrast hoe weinig pijn de hechtingen deden en ook de stoot zelf was niet zo pijnlijk als het er uit zag. Al met al was het redelijk spectaculair door het bloeden en de harde klap, en ik zal er misschien een spannend litteken aan overhouden. Maar eigenlijk ken ik migraines die pijnlijker waren dan wat ik vandaag meegemaakt heb.

Ik zal jullie op de hoogte houden met mooie foto's van mijn mogelijk blauwe gezicht, mocht iemand daar behoefte aan hebben. Ook wordt er gewerkt aan een video over de Springbreak in Florida.

Cheers.

Met spierpijn en een verstopte neus naar Florida

Ik zal jullie weer eens op de hoogte brengen van mijn avonturen hier. Nog steeds zit ik in een prima routine, voornamelijk bestaande uit sporten en andere leuke dingen doen. Als dat nu het enige zou zijn dat er hier gaande was, zou ik niet de moeite nemen nog mijn weblog up te daten. Maar recentelijk zijn er toch wel wat aardige hoogtepuntjes voorbij gekomen die het noemen waard zijn.

Allereerst zal ik maar vertellen over de periode waar ik in zit: Het is bijna Spring break en de midterms zijn deze week. Terwijl iedereen zich kapot stresst over het leerwerk hoef ik gelukkig niet veel meer te doen dan een verhaaltje vertellen over de vliegende Hollander voor Theatre class en een boekverslag schrijven (over een boek dat ik nog niet gelezen heb) voor geschiedenis, samen met nog wat andere dingen. Het gaat allemaal wel makkelijk, recentelijk 2 toetsen gehad: Geschiedenis en Spaans, waar ik respectievelijk een 82 uit 100 en een 93 uit 100 voor gehaald heb. Ook de Spaans mondeling ging prima (96 uit 100).

Ok ok, genoeg gepronkt. Jullie begrijpen het wel, het gaat prima hier op school. Ook gitaarles blijft leuk en het werken bij de ISS is ook prima, vooral omdat er 12 aanmeldingen uit Nederland komen dit jaar waarvan 1 sowieso al toegezegd heeft te komen. Ik sta ondertussen compleet met beroerde foto bij de ISS staf pagina dus ik hoor er nu 'echt' bij, en ik schijn ook vloeiend te zijn in Duits.

Het sporten doe ik ook nog behoorlijk intensief. Ik train 4 keer per week met een vriend in de gym, en ook speel ik vrijwel dagelijks basketbal. De constante spierpijn waar ik mee rond loop geeft een voldoendend gevoel.

Zo, de standaard zaken weten jullie nu, dan nu het spectaculairdere werk. Ik heb op de valreep kunnen regelen dat ik in de Spring Break met een meute andere idioten ('de Britten') naar Florida ga. Ik noem ze de Britten maar eigenlijk gaat er maar een Brit mee en 2 Amerikanen en ik dat, toch blijf ik hen de Britten noemen. Even leek het er op dat ik in Plattsburgh zou moeten blijven tijdens deze vakantie, maar gelukkig heb ik alsnog wat kunnen regelen. En dan niet zo maar iets: we kunnen gratis overnachten in een huisje van familie van een van de 'Britten', en we gaan er met de auto heen. Een behoorlijke reis: In totaal zullen we bij ongeveer drieduizend mijl afleggen, ongeveer de afstand van hier tot Nederland. Zover ik weet is er al een route uitgestippeld en kunnen meerdere mensen elkaar afwisselen voor het rijden. Super leuk in ieder geval, om even de sneeuw achter me te laten.

Wat houdt me verder bezig? Ik ben ondertussen ook het papiererk aan het invullen voor de Nederlandse Universiteiten. Ik meld me aan voor Bestuur en Recht in Groningen, en rechtsgeleerdheid in Utrecht. In de tijd dat ik in Nederland ben zal ik bepalen wat ik ga doen. Ook geef ik me op voor Utrecht Law College: Een honours-programma van rechtsgeleerdheid waar slechts 75 man per jaar voor aangenomen worden. De kans is dus nihil dat het zal gaan lukken, maar ik ga in ieder geval een poging wagen.

Ik denk dat jullie ondertussen weer behoorlijk op de hoogte zijn van wat er hier gebeurt. Hier is het ondertussen bijna 1 uur 's nachts dus ik duik mijn bed in.

Wintervakantie

Hier is een leuke foto collage van mijn winterbreak. In enkele minuten laat het mijn kleine avonturen zien van afgelopen wintervakantie, en ook de mooie plaatjes die ik heb kunnen maken. Dit is een tijdelijk bericht want ik probeer dit filmpje (met een hogere resolutie) elders up te loaden, maar ik heb constant gezeur met copyright schending en ik weiger er een ander achtergrond deuntje bij te zetten want Wonderwall is mijn favoriete nummer en die had ik bewaard voor deze gelegenheid.

Anyways, enjoy!



Update:
Ik heb het filmpje op een andere site in een iets betere kwaliteit kunnen uploaden, muziek is ook wat aangepast. Enjoy!

Winterbreak 2008/2009 from Tim Rutger on Vimeo.

Cardinals Game

De laatste thuiswedstrijd van onze grote ijshockey-helden, de Cardinals. Ze deden het erg goed vorig jaar. Hier een compilatie van de spectaculaire wedstrijd tegen de Potsdam Bears.



Uiteraard heb ik ook de Youtube variant klaarliggen.
Nederlandse versie
Engelse versie

Ik raad de Youtube versie aan, deze is van stuk betere kwaliteit!

Muziek: Yo-Ready? Soundtrack en Vertigo van U2.

Semester II

Ik zou me moeten schamen, zoveel gebeurd en zo weinig aan jullie verteld! Ik zal mijn leven beteren, of beter gezegd, mijn weblog verbeteren. Voortaan meer updates, korter van stof, en hopelijk recenter. Ik zal kort samenvatten wat ik de afgelopen tijd mee gemaakt heb.

Weer terug in Plattsburgh! Na een lange vakantie rol ik weer terug in het studentenleven. Ik weet dat ik het vakantieverhaal nog af moet maken, maar dat stel ik even uit. Ik wil jullie natuurlijk niet de recente updates onthouden.

Het is hier koud, erg koud. Hoe koud? Zeg maar het type koud dat de haren in je neus bevriezen als je inademt.. Ja, dat is erg koud inderdaad! Maar weet je? het heeft wel wat. Ik heb geluk want mijn classes zijn voornamelijk in de buurt van mijn dorm.
Mijn rooster is aanzienlijk anders dan mijn laatste semester. Om nog een keer op een rijtje te zetten wat ik aan het doen ben:

• Spaans II
• Theater
• Physical education, martial arts
• History
• Guitar class

Een leuk rijtje vakken dus! Nadeel en voordeel is dat ik elke dag vroeg moet beginnen. Daardoor ben ik wel elke dag voor 11 uur 's ochtends klaar met class, dat heeft wel wat! zou je denken...
Probleem:
Verveling slaat toe! Wat doe je als al je vrienden class hebben? Je zou een boek kunnen lezen, een spelletje doen of huiswerk maken.. Maar zo wil je natuurlijk niet je dag door.
Oplossing I:
Baantje zoeken. Aanvankelijk zocht ik naar betaald werk, nou zijn er voor de internationale student (F1 citizen) niet zo heel veel mogelijkheden. Ik kreeg een aanbod van de International Student Services om te werken als Peer Recruiter. Ik ken het ISS team: een gezellige groep mensen. Het werk zou voornamelijk bestaan uit contact maken met mensen, hen helpen met keuzes maken, ervaringen delen en hulp bieden bij de overweldigende stapel papierwerk. Dat vond ik wel leuk klinken, dus nu werk ik als 'Global Ambassador' bij de ISS en Europa is mijn gebied, ook heb ik de 'undeclared major' studenten. Dit doe ik voor een uurtje of 6 á 10 per week. Het is leuk werk om te doen en het is goed wat ervaring te krijgen in een werkomgeving. Het bevalt me prima.
Oplossing II:
Sporten!! Ik heb nu tijd om van die dingen te doen waar je normaal nooit aan toe komt, of niet aan denkt. Ik woon naast een basketbalfanaat, en die is mij nu aan het leren behoorlijk te basketballen. Er is altijd wel ergens een wedstrijd gaande met een groepje studenten waar je nog bij kan, ik heb er dus een hobby bij. Ook ga ik 5 keer per week naar de 'gym'. Ach ja, ik heb er de tijd voor, waarom niet? Ik ga samen met een andere vriend waardoor het vaak nog best gezellig is ook. Wie weet kom ik dus als Schwarzenegger terug in Nederland.

Er is nog meer veranderd ten opzichte van het laatste semester. De Britse vrienden (Ik noem ze 'Britse vrienden' maar eigenlijk is de helft van de vriendengroep gewoon Amerikaans..) waar ik vorig jaar veel mee optrok off campus gaan wonen. Ik heb dus een leuk adresje om af en toe langs te gaan, en op de vrijdagavond geven ze goede feestjes.

Ik laat het hier even bij, tot de volgende update!

Vuur in Plattsburgh

Ik had begrepen dat het ook al in Nederland op het nieuws was: Gisteren, vroeg in de morgen, brak brand uit in 104 Court street. Steven Fanning, een student van Plattsburgh is hierbij omgekomen. Nog een bezoeker ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis.

Onze schoolpresident zei het volgende:

Steven's death is an incredible loss to our community and our thoughts and prayers go out to his family and friends. I know that our campus will rally together to do everything we can to get through this tragic event.

Ironisch genoeg stond onderaan de email in zijn signature:

Make It A Great Day!

Zelf kende ik de persoon niet. Ik weet dat hij in Wilson woonde, het gebouw naast me. De reden van vuur is nog niet vastgesteld. Duidelijk was dat het huis niet brandveilig was, en er gaan verhalen rond dat er regelmatig in gerookt werd.
Binnenkort wordt er een herdenkingsbijeenkomst georganiseerd voor Steven voor de mensen die hem kenden. Voor alle studenten is er de optie naar een counsiler te gaan voor steun.
Erg triest, de campus leeft mee.

Winterbreak deel 1

Nog ongeveer 4 uur voordat ik arriveer in Plattsburgh. Met een rustig tempo zie ik de sneeuwlandschappen voorbij komen. Erg mooi, maar ik heb het de afgelopen 9 uur ook al gezien. Reizen met de trein is daarom ook een mooie gelegenheid om die dingen te doen waar je anders nooit tijd voor hebt, of gewoon niet aan denkt: zoals het bijhouden van je weblog.

In een 6 weken lange vakantie kun je veel doen, deze treinreis vormt het einde van die vakantie. Ik zal proberen al mijn belevenissen samen te vatten, zodat jullie ook een beetje kunnen meegenieten van mijn avontuurtjes hier. We gaan verder vanaf mijn laatste update: Na de week waar ik op cereals geleefd had kwamen mijn ouders en broers aan op het vliegveld in Montreal. Hen ophalen was nog een behoorlijke onderneming, omdat de oude tamelijk seniele chauffeur die mijn familie zou halen van het vliegveld niet helemaal begrepen had dat mijn ouders van Montreal opgehaald moesten worden, in plaats van Burlington. Bijna suicidaal rijgedrag volgde.

Uiteraard begon het programma in Plattsburgh. Het had behoorlijk gesneeuwd en het was constant zo’n -15°. Na een vlugge rondleiding op de campus hebben we nog langs andere attracties geweest, zoals de enorme Walmart, onze lounge met spelcomputer, en de Shopping Mall. Het was erg jammer dat zoveel campus-gebouwen gesloten waren, mijn familie heeft bijvoorbeeld niet de fenomenale dininghalls kunnen meemaken. Gelukkig waren de meeste winkeltjes ‘downtown’ wel open, dus daar konden we in ieder geval een middag doorbrengen. Ook hebben we een dagje rondgelopen in Burlington, een schattig stadje aan de andere kant van Lake Champlain, in de staat Vermont.

Na enkele dagen in Plattsburgh doorgebracht te hebben gingen we door naar Boston. De rit had eigenlijk maar enkele uren mogen kosten, maar we zaten midden in een sneeuwstorm en dan is het praktisch onmogelijk sneller te gaan dan 30 mph. Mijn ouders hadden besloten dat we tijdens de vakantie één keer in een heel luxe hotel door zouden brengen, dit was dus in Boston. Helemaal in het centrum van Boston was het hotel. Binnen rook het er naar thee en de liftdeuren leken van goud gemaakt te zijn. De kamers waren erg ruim, en de matrassen waren bijzonder zacht. De volgende ochtend begonnen we met een luxe ontbijt (Als je in een luxe hotel overnacht dan moet je dat ook goed doen natuurlijk).

Vervolgens gingen we het witbesneeuwde Boston in. Eerst hebben we ‘het’ aquarium van Boston bekeken, welke een van de grootste van Amerika schijnt te zijn. Na het aquarium zijn we naar de haven gelopen. Een erg mooie en koude tocht, vooral de haven had iets magisch met alle sneeuw.

Verder hebben we in Boston nog de markt bezocht, een beetje geshopt, en gekeken of we nog langs de Harvard University konden. Helaas kwamen we niet veel verder dan het kopen van een Harvard-shirt van een winkeltje bij het hotel.

Het volgende op de planning was New York city, the big Apple. Door een klein invoerfoutje kwamen we in eerste instantie uit bij een achterwijk die er alles behalve gezellig uit zag. Gelukkig was de Comfort inn waar we uiteindelijk bij uitkwamen prima. Ondertussen was het bijna Kerst, daarom trokken we New York in om een winkeltjes te kijken en eventueel kerstinkopen te doen. Heel New York was in Kerststemming. Vele gebouwen waren versierd met verlichting en ook op straatverlichting was niet bezuinigd. Onder andere hebben we ‘s werelds grootste ‘Macy’s’ gezien. Een gebouw dat een heel straatblok in beslag neemt, en dan 11 verdiepingen hoog. Voor de gein hebben mijn broers en ik van boven naar beneden (bijna) elke verdieping snel afgelopen zonder iets te kopen en zonder te veel stil te staan. Alsnog kostte het ons anderhalf uur om beneden te komen. Leuk detail nog is dat sommige roltrappen gemaakt van hout waren.

Op kerstdag hebben we kerst snel gevierd door allemaal een sok met daarin een aantal kleine cadeautjes open te maken (Yay, sleutelhangers). Ook had de Sinterklaasconcurrent ons een trui of schoenen cadeau gedaan. Omdat het kerst was waren de meeste attracties ook gratis: zo zijn we gratis heen en weer gevaren en hebben we zo het vrijheidsbeeld kunnen zien. De kerstman zelf bestuurde het schip.

Na de rondvaart hebben we een stukje van de kustlijn afgelopen, met uitzicht op het vrijheidsbeeld.

Onze kerstmaaltijd werd genuttigd in een Spaans restaurantje. Verder hebben we nog rondgedwaald in het park op zoek naar eekhoorntjes, een shoppingmall bezocht, en -heel belangrijk- de ‘Bleeckerstreet’ bekeken.

Vooral het eekhoorntjes en vogeltjes voeren werd bijna obsessief.

Je bent niet in New York City geweest als je niet de Empire State building beklimmen hebt. Met kerst stond er een behoorlijke wachtrij, daarom zijn we de tweede kerstdag gegaan. Na een of twee uur wachten waren we dan eindelijk op de top. Het gaf me een beetje het Eiffeltoren gevoel, maar dan zonder het Eiffeltoren gedeelte, en niet in Parijs.. maar in New York.. Ik realiseer me nu dat het een vreemde vergelijking is, maar het komt er op neer dat je een uitstekend uitzicht had. De andere highrise gebouwen leken opeens heel klein. We hadden nog een tas vol souvenirs gekocht voor vrienden en familie, maar die zijn we verloren in de Mc Donalds tijdens de lunch.

Na de Empire state building hebben we ook het beroemde ‘Ground Zero’ bezocht, om te kijken of het al met de bouw opschoot, en om te zien waar de twin towers oorspronkelijk stonden.

Tweede kerstdag staat bekend als drukste dag van het jaar. Mensen gaan massaal shoppen om after-Christmas kortingen te krijgen, en ontevreden mensen kunnen het cadeautje van Santa gewoon omruilen voor een andere. Het resultaat was dat het ongekend druk was in New York.

Tot zo ver de eerste helft van mijn vakantie. Ik laat het even bij deze cliffhanger.

Inauguratie

Van sommige momenten weet je dat ze in de geschiedenisboeken genoemd gaan worden, en bij zulke gelegenheden wil je natuurlijk aanwezig zijn. De inauguratie van Barack Hussein Obama is zo’n gelegenheid. Na maanden campagne voeren is het dan eindelijk zo ver dat de nieuwe leider van de Verenigde Staten aangewezen kan worden, en niet zomaar een leider. Amerika kampt met veel problemen, het volk heeft een sterke behoefte aan verandering, daarom was de race naar het 44e presidentschap extra bijzonder.
Ik heb het geluk gehad dit proces mee te mogen maken.

Mijn bezoek aan de Verenigde Staten was goed getimed: in Januari 2009 wordt de president ‘ververst’. De electie van 2009 is bijzonder: Amerika zit midden in een oorlog en het land weet niet precies wat het er mee aan moet, ook verkeert Amerika in een economische crisis, de gezondheidszorg is onvoldoende geregeld, banen gaan verloren, de vorige president heeft het land een imago probleem bezorgd, en het klimaat vereist meer aandacht dan ooit. Conclusie: De volgende president staat een behoorlijke klus te wachten. Hoewel Amerika voor de afgelopen 8 jaar de voorkeur heeft gegeven aan een conservatieve leider, bleek de natie nu vooral verandering te willen.

Ik weet nog goed hoe na de verkiezingen ik de hele campus ‘OBAMAAAH’ hoorde gillen, en er zelfs een groep van honderden studenten door de Plattsburgh heen renden om hun blijdschap te uiten. “We have a black president!!”, “Change will come!!”, “we can do it!!”. Op het zelfde moment was er ook een groep huilende studenten. Vooral hadden de conservatieve en religieuze groepen het zwaar met het feit dat liberale ideeën zoals abortusrecht en het homo-huwelijk doorgevoerd zouden worden. duidelijk was dit niet zomaar een nieuwe president, dit was een keerpunt waar Amerika naar verlangde of vreesde.

Eindelijk is het dan zover. Barack Hussein Obama II is verkozen als nieuwe president en vandaag, dinsdag 20 januari 2009 om 12 uur zal hij officieel intreden als leider van Amerika. Dat het een ‘big issue’ is mag duidelijk zijn. De inauguratie zal plaatsvinden in Washington DC. Uiteraard wil ik dit niet missen, daarom heb ik mijn familie in Washington opgezocht zodat ik bij deze grote dag aanwezig kan zijn. Na de inwijding waar Obama moet beloven dat hij de constitutie zal ‘volgen, beschermen en verdedigen’ zal de nieuwe president vanaf het Capitool naar het Witte Huis lopen. Om dit spektakel te aanschouwen zijn miljoenen mensen, waaronder ik, naar de hoofdstad getrokken. Er zullen slechts 300.000 mensen langs de route passen, die trouwens man voor man gescreend zullen worden om veiligheid te garanderen. De rest zal Obama dus niet in levende lijve zien en zal het moeten doen met de tientallen enorme tv-schermen die overal opgehangen zijn en de bands die spelen. Tot zo ver de voorspellingen.

20 Januari om 9 uur werd ik afgezet op een metro station. Het was extreem koud. Branche avenue, normaal een rustige metro, was deze ochtend overladen met mensen. Lange rijen voor de kaartjes automaten, Obama goodies die overal verkocht worden, duidelijk was het vandaag een bijzondere dag.
De sfeer die dag is uitstekend, ik zal proberen een indruk te geven: Toen ik rond keek in de metro, was overal wel iets wat te maken heeft met Obama: kranten, Obama-hoedjes, Obama-shirts, Obama-tassen, posters, enzovoorts. Naast me zat een man die helemaal uit Chicago was gekomen om erbij te kunnen zijn. De man achter me las hardop de krant voor. Af en toe werd er willekeurig Obama’s naam geroepen, en vervolgens wat gejuich. Een unieke stemming dus.
Vrijwel iedereen in de metro had als bestemming L’Enfant Plaza, om vervolgens naar ‘The National Mall’ te gaan, een groot grasveld met de musea en monumenten dat aansluit op het Kapitool, hier zou alle aktie plaatsvinden. Helaas werd er omgeroepen dat de metro niet kan stoppen bij L’enfant Plaza, vanwege overbelasting. We werden een paar stops verderop afgezet. Het was echter vrijwel onmogelijk om uit te stappen, omdat het ook bij dit station overvol was. Toen we buiten kwamen konden we het kapitool al zien. We mochten er echter niet heen lopen, om een reden die ik niet begreep op dat moment. Ik liet me maar meestromen met de massa van mensen, ik zou wel zien waar ik uit kwam. Uiteindelijk begon zich een rij te vormen, ieder die het spektakel wilde bijwonen werd één voor één gecheckt op wapen bezit of andere illegale voorwerpen. De agent dacht dat het zeker nog wel een uur of twee zou duren, daarom ging ik maar weer terug de stroom in om te kijken of ik bij het volgende ‘checkpoint’ meer geluk zou hebben.
Er hing iets in de lucht, het gevoel dat er iets groots te gebeuren stond. Met als resultaat dat ondanks de kou en drukte iedereen toch geduldig bleef wachten om te proberen dichterbij de aktie te komen. Bij mij had de kou vooral het effect dat ik naar de wc moest, en laat dat nou toevallig op dat moment een heel schaars fenomeen zijn in Washington DC. In mijn zoektocht naar een toilet (zónder wachtrij van een uur) kwam ik uiteindelijk uit bij een afgelegen ‘checkpoint’, waardoor ik opeens iets dichter bij het kapitool kon komen. Daar hoorde ik een menigte juichen. Nieuwsgierig liep ik naar de menigte toe die zich achter de hekken verzameld hadden. De ceremonie was blijkbaar begonnen, omdat er geen televisie-schermen of speakers in de buurt stonden kon je niet goed horen wat er gezegd werd. Veel mensen hadden dat al aan zien komen en hadden een radiotje of verrekijkers meegenomen. Zelf ging ik bij een groepje mensen staan die zich verzameld hadden rond een mobieltje. Blijkbaar had de bezitter van het mobieltje iemand gebeld die dichterbij het podium stond, en daardoor konden wij over de luidspreker van het mobieltje meeluisteren, met als uitzicht het Kapitool in de verte. Eigenlijk konden we maar weinig horen van wat er gezegd werd, maar toch was het een zeer speciaal moment.
Om 12 uur was Obama officieel de president van de Verenigde Staten. Voor een aantal minuten werd er continu gegild, mensen waren blij, echt blij. Het was duidelijk dat veel mensen hier naar uitgekeken hadden en het was dan eindelijk zo ver. Van verschillende mensen kreeg ik spontaan een knuffel, en ik kon het niet laten mee te zingen met het geimproviseerde ‘No-more-Bush’-lied. Toen Obama begon aan zijn speech was de meute mensen opeens weer stil. Ik heb door het beroerde kwaliteit van het mobieltje weinig kunnen horen van wat hij zei. Toch is er één opmerking die me heel goed is bij gebleven. Obama zei ongeveer: “The man, whose father could not be served in a restaurant 60 years ago, stands now before you”. De zwarte vrouw naast me moest huilen toen dit gezegd werd. Ik beschouw Obama daarom ook als een metafoor voor de verandering die hij gaat brengen in Amerika.
Dit is een bewerkte versie van het artikel dat in de Stentor verschijnt.

Hier nog enkele foto's van de drukte bij de trein en metro: