(Fotoreportage) New York City!

Mijn kussen trilt..

..

..?

..Na enkele minuten naar het plafond staren realiseer ik me dat het trillen niet van mijn kussen komt, maar van het mobieltje onder mijn kussen.. Het is half 6, en de wekker van mijn mobiel gaat af. Wat een idioot vroege tijd.. Nog slaapdronken stap ik uit mijn bed. Waarom sta ik zo vroeg op? Omdat er een bus met als bestemming New York City op me wacht.

Zo af en toe wordt er een leuke trip georganiseerd. Ik ben maar een jaartje in Amerika, dus ik had me voorgenomen zoveel mogelijk van dit continentje te zien. De trip naar 'the big Apple' was dus een must. Het mooiste was dat je bij deze trip naar New York City ook nog kaartjes kreeg voor de voorstelling van 'the blue man group', dat alles voor 30 euro. Een echt buitenkansje dus.

Weer even terug naar die ochtend: Na een snelle douche, het pakken van mijn camera spullen, en een geïmproviseerd ontbijt loop ik naar de bus. Ik had ergens wel spijt dat ik niet zo slim was geweest vroeger naar bed te gaan. Het was ongeveer kwart over 6, vrijwel de hele campus sliep nog. Niet zo gek, ik zou ook liever in mijn bed blijven aangezien de temperatuur zo rond het vriespunt lag. Al snel konden we de (warmere) bus in, naast me zag ik de slaperige hoofden van wat vrienden die ook naar New York gingen.
Na een trip van ongeveer zes uur komen we aan bij New York! We worden afgezet bij het theater waar we die avond om zeven uur de voorstelling van de 'blue man group' zouden zien. We waren gewapend met een stapel SUNY Plattsburgh-kalender stickers, waarmee we niet alleen Plattsburgh 'op de kaart' zouden zetten, maar ook mensen van een kalender voorzien!

Direct maakte de stad al veel indruk op me; al waren we nog ver weg van het centrum, de gebouwen waren al enorm hoog. We reden door een stukje china-town, wat naar mijn inzien meer een china-city was. In de stad New York alleen al wonen bijna net zo veel mensen als in heel België, New York kwam op me over als een soort appart land.
Goed, we besloten wat meer naar het centrum te gaan. Het was ondertussen lunchtijd en we hadden nog een uur of 6 de tijd om wat sightseeiing New York te doen. We namen de metro naar het toeristischere gedeelte van New York City. Uiteraard kon ik het niet laten onderweg een foto te maken van de aanduiding van 'Bleecker street'.
De metro was rustig. We kwamen ergens in het centrum uit, gelukkig hadden we een aantal Amerikanen meegenomen voor de zekerheid, die schenen de weg te weten. Onderweg een aantal foto's gemaakt van de indrukwekkende gebouwen. Zelfs de route naar de fifth avanue was al behoorlijk indrukwekkend voor me, New York is een speeltuin voor iedere fotograaf. Het weer zat alleen niet bepaald mee, het was zó mistig dat sommige gebouwen halverwege in de wolken verdwenen. Behalve de mist, was er ook een zeurende wolk die net boven ons bleef hangen en zo nu en dan een plens water naar beneden lazerde. Ondanks dat het weer niet mee zat, hadden we besloten naar de fifth avenue te lopen om daar te lunchen.
Nadat we het typische NY-voedsel weg gewerkt hadden (hot dogs en overvette pizza) en de dames in ons gezelschap de schoenenwinkels afgegaan waren (zucht) Zijn we naar de plek gegaan waar 7 jaar (en 20 dagen) geleden nog de twin towers stonden. Nog steeds was er een groot gapend gat, in de verte zag je enorme posters met het nieuwe ontwerp voor het gebouw dat er voor in de plek kwam, en ondertussen waren tientallen, zo niet honderden, bouwers druk aan het werk. Het verraste me dat zelfs zo'n tijd later ze nog steeds in zo'n vroeg bouwstadium waren. Eromheen stonden hoge hekken, en een soort bouwsteiger vanaf waar je de werkzaamheden kon zien. Daar waren ook enorme marmer plakkaten opgehangen met de namen van de slachtoffers. Een vriend van me vertelde dat toen hij hier voor het laatst was, een half jaar na het ongeval, er nog overal brokstukken lagen, en de mensen huilend bij de hekken stonden. Tegenwoordig lijken deze emoties minder te zijn geworden, en misschien plaats gemaakt hebben voor nieuwsgierigheid over het nieuwe bouwwerk.
Uiteraard zijn we niet echt in New York geweest zonder het vrijheidsbeeld te zien. We liepen langs de kust in de hoop dat we vanaf daar het vrijheidsbeeld zouden zien.. Maar gezien de mist was dat lastiger dan verwacht. In eerste instantie konden we helemaal niets zien. Bijna hadden we de Amerikanen beschuldigd van het ons voorliegen ("Er is helemaal geen vrijheidsbeeld!" of, "het was waarschijnlijk alleen maar decor, door de regen heeft het karton het begeven") tot we op het uiterste puntje van de kust stonden, vanaf daar was nét het silhouet van het vrijheidsbeeld te zien. Dit was het beste dat ik er van kon maken (n.b. photoshop heeft nog wat geholpen met het contrast):
In de buurt van het vrijheidsbeeld, was een mooi park ingericht, ik zou zo niet de naam weten. Toen we door het park liepen hoorde ik opeens iemand zeggen: "Hey, what does this mean?" Ik keek om te kijken wat hij bedoelde, en werd verrast door een Nederlandse tekst! Yay! Het opschrift van het standbeeld vertelde over de stichting van Niew Amsterdam wat zich ontwikkeld heeft tot het huidige New York. Een momentje van trots was wel op zijn plaats denk ik.
Al snel begon het weer hard te regenen, wij doken dus weer de ondergrondse in. Op het programma stond het bezichtigen van 'The Empire State Building' en 'Times Square'. Helaas hebben we de Empire State Building niet in haar volle glorie kunnen zien, aangezien de mist ons opnieuw het zicht ontnomen had. Het gebouw hield opeens op, ongeveer op tweederde van haar lengte.
Door naar Times square! Het is ongelofelijk hoe veel lampjes mensen op een gebouw kwijt kunnen. Ik wist niet zo veel van Times square.. Ja, het staat bekend als het centrum van New York, maar niemand had me gewaarschuwd voor de overweldigende hoeveelheid lampjes en reclameborden. Bij wijze van spreken moesten je ogen even wennen aan de idiote hoeveelheid neon-licht. Samen met wat andere mensen die voor het eerst in 'The big Apple' waren, heb ik een aantal minuten gewoon naar de gebouwen gestaard, terwijl we probeerden het allemaal te bevatten. Dít is New York!
Gigantische winkels, dure auto's, een enorme drukte, overal reclame borden, kaartjesverkopers, stands met voedsel en tijdschriften.. Ik had het vreemde gevoel in een soort pretpark te lopen. Op zich was dit niet eens een gekke gedachte, zeker als je je realiseert dat er een winkel was die alleen maar M&M's verkocht.. Wie verzint het om een winkel te beginnen waar je alleen maar M&M's verkoopt?.. en dan presteren ze het ook nog om er twee flinke verdiepingen mee te vullen. Er waren meerdere muren met tientallen verschillende smaken en kleuren M&M's, uiteraard hadden ze er ook M&M-knuffels, -drinkbekers, -kleding enzovoorts. Zelfs een M&M-fiets, mocht je daar behoefte aan hebben..?

Waarom?...Natuurlijk hebben M&M's niet het alleenrecht op dit soort overdrijvingen. Zo bleek de Toys 'R' Us het nodig te vinden in hun winkel een reuzenrad te bouwen, uiteraard voorzien van onnodig veel lampjes.

Only in America..

Na een middag lang rondgezworven te hebben in het toppunt van Amerika, was het tijd voor de voorstelling. Nog snel even bij 'Wendy's' wat eten. Voor de mensen die niet weten wat dat is: Wendy's is een fastfood restaurant met identiteitscrisis.. Ze geven namelijk zelf toe een fastfood-keten te zijn, en toch is hun slogan: "Wendy's, we're better than fastfood!". Zelf vond ik de kipnuggets eigenlijk het zelfde smaken als die van Mac Donalds.. Dat terzijde, het was ondertussen half zeven, om zeven uur zou de voorstelling beginnen. We gaan het theater binnen, direct viel het lage plafond op, en de kleine ontvangsthal. Blue man group is een grote naam, niet voor niets was er ook voor de Blue man group reclame op de billboards van Times square. Het theater kwam deze verwachting niet helemaal tegemoed, het bood misschien ruimte voor zo'n 200 mensen. Als publiek zat je vlak bij het podium, het had wel wat.
Voor de show werden er nog stukken crepe papier uitgedeeld, bij de vraag wat je er mee moest zei de vrouw die het uitdeelde dat het "een voorproefje was, en dat we het konden gebruiken als decoratie", een mysterieus begin dus. Ik wist dat de Blue man group een drumgroep was, ze bleken echter veel meer te zijn. In hun show was er continu interactie met het publiek, er was veel humor verwerkt in de show, en ze wisselden het drummen af met korte creatieve sketches of lichtshows, waarbij ze vaak iemand uit het publiek betrokken. Zo was er een act waar ze met verfsnoepjes (door ze op te sabbelen en vervolgens hun mond als een soort 'paint-brush' te gebruiken) een schilderij maakten. Ook was er een stukje improvisatie met een willekeurig gekozen vrouw die mee moest spelen. Het was een super goede show en was zelfs beter dan ik verwacht had, en mijn verwachtingen waren behoorlijk hoog. Aan het einde van de show schoot er opeens een lint papier naar voren, een daarna volgden er nog velen. Het papier bleef maar komen, het hele publiek was bedolven onder zee van papier. Het leek allemaal heel onecht, en het was een unieke ervaring. Toen we ons hadden losgeworsteld, hadden we nog een uur de tijd om afscheid te nemen van "de grote appel".
We gingen naar een ijszaak, hun specialiteit was een soort geslagen ijs. Je wijst een aantal willekeurige ingrediënten aan (bijvoorbeeld koekjes, noten enzovoorts) vervolgens gaan ze er op slaan, en hakken ze het door het ijs heen. Het was erg spectaculair, vervolgens hebben we nog een beetje rondgelopen.
Het was ondertussen al 10 uur, dus we mochten terug de bus in. Ergens waren mijn benen daar wel dankbaar voor, we hadden een dag lang gelopen en de nacht ervoor weinig geslapen. Na een half uur lang non stop proberen had ik de hoop opgegeven om comfortabel te zitten of te slapen, dus heb ik maar de twee films gevolgd die voorbij kwamen. 'Knocked up' en 'Tommyboy'. Eigenlijk waren de films niet het wakker blijven waard, maar ik wist dat mijn slaappogingen tot niets zouden uitlopen. Het meest frustrerende was dat ik (m.u.v. de chauffeur) de enige was die daar last van scheen te hebben. Rond een uur of 4 kwamen we weer aan bij de campus. Gelukkig had ik een heel weekend om de gemiste uren slaap in te halen.
Mocht iemand mijn volledige foto-reportage willen zien, ze staan op mijn web-album:
http://picasaweb.google.com/trbleeker90/NewYorkCity#